Łuczniczka uznawana jest za jedną z najpiękniejszych i najcenniejszych rzeźb w mieście. Postać „Łuczniczki” należy do najbardziej wyrazistych symboli Bydgoszczy. Cztery jej kopie znajdują się w różnych miastach Niemiec.

Posąg wykonał berliński artysta prof. Ferdinand Lepcke. Przedstawia on młodą, nagą kobietę napinającą łuk.
Sylwetka posiada autentyczną budowę ciała i klasyczne proporcje. Jedynym elementem ubioru postaci są sandały typu rzymskiego, do których nawiązuje również inna bydgoska rzeźba „Przechodzącego przez rzekę”. Posąg stoi na cokole z różowego granitu. Wymiary rzeźby:
wysokość: 210 cm
szerokość: 128 cm
głębokość: 35 cm
Figura Łuczniczki ma 175 cm wysokości, obwód w biuście i w biodrach 105 cm i w talii 77 cm.

Rzeźba powstała prawdopodobnie w 1908 roku i była jednym z ostatnich dzieł Lepcke. Eksponowana była na wystawach w Berlinie i Monachium, gdzie zyskiwała duże zainteresowanie i uznanie. Pomniejszona wersja „Łuczniczki” eksponowana była w maju 1910 roku w Bydgoszczy na wystawie Niemieckiego Towarzystwa Sztuki i Wiedzy. Podczas wystawy, wśród finansjery zrodziła się myśl nabycia kopii rzeźby. Wówczas bydgoski bankier Lewin Louis Aronsohn postanowił sfinansować sprowadzenie do Bydgoszczy oryginału. Burmistrz miasta Hugo Wolff udał się do Berlina, nawiązał kontakt z bratem nieżyjącego już Lepckego i zakupił oryginał dzieła (artysta wykonał kilka kopii posągu).

W Bydgoszczy rzeźba pojawiła się 26 sierpnia 1910 roku. Figurę ustawiono na Placu Teatralnym obok Teatru Miejskiego, pośrodku kwadratowego, kwiecistego klombu. Łuczniczka celowała w boczną ścianę teatru, równolegle do ul. Mostowej.

Na początku XX wieku i w okresie międzywojennym eksponowane w centrum miasta nagie kształty „Łuczniczki” budziły wiele emocji. Podczas świąt religijnych figurę zasłaniano lub ubierano, aby nie raziła uczuć religijnych uczestników procesji.

Podczas walk w styczniu 1945 roku figura została lekko uszkodzona postrzałami na plecach, z tyłu rąk i nóg. W 1948 roku została poddana konserwacji.

W 1960 roku rzeźbę przeniesiono do parku Jana Kochanowskiego, na skwer przed Teatrem Polskim. Łuczniczka w miarę upływu czasu zyskiwała sobie coraz większą sympatię bydgoszczan oraz odwiedzających miasto gości.


19 kwietnia 2013 roku - w 667 rocznicę nadania praw miejskich - przy bydgoskiej operze odsłonięto figurę "Łuczniczka Nova", nawiązującą do pierwotnej figury Łuczniczki, od której jest wyższa i smuklejsza.

Do Bydgoszczy sprowadzony został oryginał, lecz artysta wykonał kilka kopii figury, które znajdują się w następujących miastach:
- Coburgu - rodzinnym mieście Ferdinanda Lepcke,
- Berlinie,
- Heringsdorf, na wyspie Uznam,
- Wilhelmshaven - ustawiona staraniem Niemców pochodzących z Bydgoszczy.


Łuczniczka powszechnie uznawana jest za dzieło o dużej urodzie artystycznej, o czym pisali już krytycy w okresie międzywojennym. Wojciech Rzeźniacki pisał: "Jako motyw posągu dekoracyjnego pod gołym niebem jest „Łuczniczka” dziełem wprost niezrównanym. Moment skupienia uwagi widza na iluzoryczny cel strzały – rozgrzesza artystę, że się nie zawahał przedstawić swą nowoczesną Artemidę w całym jej nagim pięknie. Napięcie mięśni nie jest jednak tego rodzaju, by zredukowało urok jej kształtów niewieścich. Przeciwnie, postawa w jakiej „Łuczniczka” napina łuk pozwoliła artyście rozwinąć całą szlachetna harmonię i symetrię posągu”.

Rzeźba jest jednym z najważniejszych symboli Bydgoszczy. O statuetkę „Łuczniczki” ubiegają się uczestnicy miejskich konkursów, imprez i festiwali. Wizerunki „Łuczniczki” widnieją na znaczkach, plakietkach i wydawnictwach poświęconych Bydgoszczy.