Ulica i most zawdzięczają swoją nazwę pobliskiemu klasztorowi, w którym zamieszkiwali Bernardyni w latach 1480-1829.

Budowę mostu zaplanowano przy okazji wytyczania nowej drogi miejskiej, mającej odciążyć starą przeprawę mostową przy ul. Gdańskiej i Mostowej. Ruch przez Brdę nasilił się po 1851 roku, kiedy na północnych przedmieściach wybudowano linię Pruskiej Kolei Wschodniej wraz z dworcem. Prace nad mostem rozpoczęto w 1867 roku kiedy w wytwórni maszyn „Bracia Adolf i Teodor Wolff” powstał żelazny, kratownicowy most o rozpiętości 34,36 m i szerokości 12,2 m. Jezdnia miała szerokość 7,32 m. a ciągi piesze 1,82 m. Montaż konstrukcji wykonano 15 maja 1870 roku zaś zakończenie robót drogowych ulicy Bernardyńskiej nastąpiło w 1872 roku. Stalowy most posiadał nawierzchnię drewnianą i był oświetlony za pomocą czterech latarni gazowych.

Na początku XX wieku podczas przebudowy drogi wodnej Wisła-Odra w obrębie miasta konieczna stała się przebudowa mostu do spełnienia wymogów ówczesnej żeglugi. Nowy podniesiony o 60cm most oddano do użytku w 1903 roku i w takim stanie przetrwał do II Wojny Światowej.
4 września 1939 roku most został wysadzony przez saperów 62 Pułku Piechoty Wielkopolskiej, prowizorycznie odbudowany jeszcze w tym samym roku i ponownie wysadzony przez wycofujących się Niemców 22 stycznia 1945 roku.

W latach 1945-1960 tymczasowo istniała w tym miejscu prowizoryczna przeprawa drewniana. Do budowy nowego mostu przystąpiono w latach 1960-1964. Wykonany został w nowatorskiej wówczas konstrukcji sprężonej kablobetonowej.

Częściowy remont mostu miał miejsce w 1968 roku. Remont kapitalny w 2000 roku. Od 2005 roku obiekt jest iluminowany. W 2019 roku dokonano remontu dylatacji obiektu.

W szczytowym okresie przez most przejeżdża 1960 pojazdów na godzinę. Most ma 66,6 m długości i 27,3 m szerokości.






Opracowano na podstawie wikipedii.
Zdjęcia: Pit1233