Budynek, cmentarz i murowane ogrodzenie, zostały wpisane do rejestru zabytków nieruchomych województwa świętokrzyskiego. Obiekt leży na szlaku Szlaku Architektury Drewnianej województwa świętokrzyskiego.

Świątynia wybudowana w 1699 roku, w miejscu istniejącego tam wcześniej kościoła, jest najstarszą budowlą w Busku-Zdroju. Wykonawcą był cieśla Walenty. Była tu siedziba najstarszej w Busku parafii, erygowanej jeszcze przed założeniem klasztoru norbertanów. Wyremontowana w latach 1997–1998.

Budowla drewniana na podmurówce, konstrukcji zrębowej wzmacnianej lisicami, orientowana, jednonawowa, z węższym, zamkniętym trójbocznie prezbiterium, niewielką zakrystią od północy i kruchtą od zachodu. Dach nad nawą i prezbiterium wspólny, dwuspadowy kryty gontem z arkadową sygnaturką krytą miedzianą blachą. Ściany szalowane. We wnętrzu profilowana belka tęczowa oraz Grupa Ukrzyżowania z rzeźbami Matki Bożej, św Jana oraz wyciętym w blasze krucyfiksem. Na stropie prezbiterium zachowały się fragmenty późnobarokowej polichromii. W późnobarokowym ołtarzu figura św. Leonarda. W kościele znajduje się rzeźba Matki Bożej z ruchomymi rękami w stawach łokciowych i barkowych, są one wzorowane na XVIII wiecznych lalkach niemieckich.

Na cmentarzu wokół kościoła znajdują się nagrobki m.in.
- Pawła Sołtyka, dziedzica Siesławic (zm. 1849);
- Mateusza Jeziorowskiego (zm. 1833);
- Feliksa Rzewuskiego – założyciela uzdrowiska w Busku oraz członków rodziny Rzewuskich;
- Ignacego Popiela – żołnierza insurekcji kościuszkowskiej;
- kamienna kolumna opleciona wicią roślinną z przełomu XVII i XVIII wieku.
Ostatnie pochówki odbyły się w 2. połowie XIX wieku.




Opis skopiowano z wikipedii.
fot. Henryk Bielamowicz, CC BY-SA 4.0 , via Wikimedia Commons