Na początku XX wieku świątynia była za mała żeby pomieścić wszystkich wiernych w związku z czym w latach 1912-1917 została przebudowana i powiększona. Wieżę ukończono w 1922 roku.

Świątynię wzniesiono z cegły i kamienia. Jest to budowla eklektyczna z pozostałościami architektury barokowej i posiadająca bogaty detal architektoniczny. Kościół jest trzynawowy, bazylikowy, posiada prezbiterium trójbocznie zamknięte, przy którym od strony południowej umieszczona jest zakrystia, a od strony północnej kaplica funkcjonująca jako przedłużenie nawy bocznej. Po bokach korpusu znajdują się dwie symetryczne kaplice natomiast z przodu przedsionek poprzedzony okazałą wnęką na portal, po którego lewej i prawej stronie znajdują się składzik od strony północnej i wysoka wieża od strony południowej. Wieża podzielona jest na kilka kondygnacji. Fasada zwieńczona jest neorenesansowym szczytem, dwustrefowym z podziałami arkadowymi, niżej znajduje się rozeta. Główny portal jest neoromański i podparty dwiema kolumnami. Nawa główna otwiera się do naw bocznych półkolistymi arkadami. Wnętrze zdobi polichromia figuralna powstałą w 1964 roku.

Ołtarz główny reprezentuje styl neobarokowy i został wykonany po 1945 roku. Zdobiony jest obrazem Matki Boskiej z Dzieciątkiem, namalowanym zapewne w XVI wieku, otoczonym miejscowym kultem. Na zasłonie znajduje się obraz Chrystusa, z kolei w zwieńczeniu rzeźba Ukrzyżowania. Świątynia posiada kilka ołtarzy bocznych jeden w stylu późnobarokowym, powstały w I. połowie XVIII wieku, następny został wykonany w XIX wieku w tradycji barokowej zapewne przez Franciszka Wyspiańskiego, kolejne cztery są w stylu neogotyckim i neoromańskim powstały w XX wieku. W jednym z ołtarzy znajduje się późnogotycka rzeźbiona Pieta powstała w 1. połowie XVI wieku. W tęczy umieszczona jest grupa Ukrzyżowania, późnobarokowa, pochodząca z XVIII lub XIX wieku.

Świątynia w 1985 roku została wpisana do rejestru zabytków.





Zdjęcie: Jerzy Opioła, CC BY-SA 3.0 , via Wikimedia Commons