Przedmiotem ochrony jest las jodłowo-bukowy naturalnego pochodzenia, z runem charakterystycznym dla podgórskiej formy buczyny karpackiej oraz ciekawe elementy rzeźby terenu i osobliwości geologiczne.

Teren rezerwatu położony jest na wysokości 370-475 m n.p.m., urozmaicony jest głębokimi dolinami potoków i stromymi zboczami.

Panującym zespołem roślinnym jest podgórska forma buczyny karpackiej, która występuje w czterech wariantach siedliskowych:
typowym
z dominującym lepiężnikiem białym
z panującą turzycą orzęsioną Carex pilosa
paprociowo-jeżynowym.

Drugim zespołem leśnym jest zespół grądu, zajmujący nieznaczną powierzchnię zbocza nad potokiem.

W wilgotnych zagłębieniach nad potokiem wykształcił się zespół Cardamino-Chrysosplenietum. Miejsca wysięku wód porastają zbiorowiska z dominującym skrzypem olbrzymim, oraz zespół sitowia leśnego.

Przez teren rezerwatu przebiega średniowieczny trakt handlowy, łączący Przemyśl z Sanokiem, a dalej z Węgrami i Rusią Kijowską. We wczesnym średniowieczu transportowano tędy sól pozyskiwaną ze słonych źródeł w okolicach Birczy, w XV wieku przepędzano tabuny koni na Węgry, w XVI i XVII wożono wina węgierskie, w XVIII przepędzano bydło za Karpaty, a w XIX wywożono szkło flaszkowe i taflowe, produkowane w hutach szkła w Birczy, Borownicy, Brzusce, Sufczynie, Kotowie i Łodzince Górnej.

W odsłonięciu geologicznym na terenie rezerwatu znajduje się często odlewy szkieletów ryb kostnoszkieletowych.

W rezerwacie urządzono ścieżkę dydaktyczno-przyrodniczą „Krępak” o długości 2 km.






Opis skopiowano z wikipedii.
fot. Leonhard Lenz, CC BY-SA 4.0 , via Wikimedia Commons