Jeden z ponad 400 zachodniogalicyjskich cmentarzy wojennych zbudowanych przez Oddział Grobów Wojennych C. i K. Komendantury Wojskowej w Krakowie. W III okręgu gorlickim takich miejsc pochówku jest 54.



Obiekt znajduje się na stromym stoku przy ulicy Bochniewicza, koło kościoła Bożego Ciała. Jego projektant Hans Mayr umiejętnie dopasował go stylem do okolicznych zabytków. W cmentarz wkomponował rosnący na tym terenie okazały dąb. Ze względu na stromy stok cmentarz zaprojektował w postaci wznoszących się nad sobą tarasów. 4 pola grobowe są oddzielone murami i połączone schodami. Wejście na cmentarz długimi, betonowymi schodkami przez ozdobną bramę. Ogrodzenie tworzy kamienny mur nakryty betonowym parapetem. Głównym pomnikiem jest kamienny krzyż łaciński wkomponowany w tylną ścianę ogrodzenia.

Na nagrobkach znajdują się osadzone na betonowym cokole krzyże różnego typu.



Pochowano tutaj 386 żołnierzy, w tym:
- 204 żołnierzy armii austro-węgierskiej;
- 182 żołnierzy armii rosyjskiej.
Budowę tego miejsca pochówku rozpoczęli Austriacy po zwycięskiej bitwie pod Gorlicami i przepędzeniu wojsk rosyjskich daleko na wschód. W urządzaniu obiektu brali udział jeńcy wojenni. Zajmowali się m.in. ekshumacją i przenoszeniem ciał poległych żołnierzy, których zaraz po bitwie pochowano w różnych prowizorycznych miejscach pochówków, m.in. obok pobliskiej kolegiaty.


W okresie Polski międzywojennej obiekt jako nowy był jeszcze w dobrym stanie. Po II wojnie światowej ranga tego miejsca pochówku w świadomości społeczeństwa i ówczesnych władz zmalała, przybyły bowiem nowe, świeższe mogiły i dramatyczne historie nowej wojny. Obiekt ulegał w naturalny sposób niszczeniu przez czynniki pogody i roślinność. Olbrzymi dąb runął niszcząc część nagrobków, które później wykorzystano do naprawy prowizorycznych schodów. Krzewy zarosły cmentarz, a zacieniając elementy kamienne spowodowały ich zawilgocenie i obrośnięcie mchami.

Obiekt poddano kapitalnemu remontowi. W 2017 roku był w bardzo dobrym stanie.




Opis skopiowano z wikipedii.
Zdjęcia: Henryk Bielamowicz, CC BY-SA 4.0 , via Wikimedia Commons