W pełni zadaszony, wyposażony w sztuczne oświetlenie obiekt, zaprojektowany przez Pracownię Architektoniczną Ferdzynowie z Łodzi, powstał w latach 2015–17 (przekazany przez wykonawcę miastu 3 lutego 2017). Jednokondygnacyjne trybuny mieszczą 18 018 osób (wszystkie miejsca siedzące). Konstrukcja spełnia wymagania 3. kategorii w klasyfikacji UEFA, z możliwością dostosowania do wyższej.

Stadion jest własnością miasta Łodzi i użytkowany przez drużynę piłkarską Widzewa Łódź (na mocy umowy pomiędzy RTS Widzew a MAKiS z 7 marca 2017) oraz okazjonalnie przez rugbystów. Za zarządzanie obiektem oraz zapewnienie przychodów umożliwiających pokrycie kosztów, odpowiada oficjalny operator stadionu – Miejska Arena Kultury i Sportu (na mocy uchwały Rady Miejskiej z 16 listopada 2016).

Do 2014 w tym samym miejscu funkcjonował stary stadion (wyburzony wiosną 2015, ostatni mecz 22 listopada 2014), wybudowany w latach 30. XX w. i w późniejszym okresie wielokrotnie modernizowany. Po przebudowie w latach 70. XX w. był obiektem typowo piłkarskim z trybunami usytuowanymi dość blisko płyty boiska (wcześniej boisko otaczała bieżnia lekkoatletyczna). Posiadał odkryte trybuny (poza w części zadaszoną trybuną główną) z plastikowymi krzesełkami (do lat 90. XX w. były to drewniane ławki). Trybuny z ławkami mogły pomieścić ok. 20 tys. widzów (po zmianie na krzesełka pojemność spadła do ok. 10 tys.).


Działacze Widzewa od początku istnienia klubu starali się pozyskać teren pod budowę obiektów sportowych dla swoich zawodników. W 1928 starania te zostały uwieńczone sukcesem i Magistrat miasta Łodzi przyznał plac o wymiarach 100×300m na tzw. Polesiu Widzewskim przy ul. Rokicińskiej 28B (obecnie al. Józefa Piłsudskiego 94). Wcześniej widzewscy piłkarze grali i trenowali na boiskach wynajętych od innych stowarzyszeń sportowych, m.in. na obiekcie Turystów przy ul. Wodnej i ŁTS-G przy ul. Zakątnej oraz na obiekcie miejskim w parku 3-go Maja przy ul. Zagajnikowej (teraz ul. Stefana Kopcińskiego).

Prace niwelacyjne i adaptacyjne terenu pod nadzorem inż. Frontczaka trwały dwa lata. Zgodnie z uchwałą zarządu każdy z członków Towarzystwa został zobowiązany do przepracowania 10 godzin roboczych na budowie lub wpłacenia jednorazowej składki pieniężnej w wysokości 50 zł na fundusz budowy. Uroczystego otwarcia i przecięcia taśmy w dniu 30 marca 1930 dokonał prezydent Łodzi, poseł na Sejm I kadencji – Bronisław Ziemięcki. Inauguracyjny mecz piłkarski rozegrano z Robotniczym Klubem Sportowym Skra Warszawa. Odbyły się również zawody w piłkę koszykową (Widzew-Skra) i siatkową (Widzew-TUR Łódź).

Oprócz głównej areny piłkarskiej powstały tam także mniejsze boiska oraz czterotorowa bieżnia, rzutnie i skocznia lekkoatletyczna. Własne boisko pozwoliło RTS na podjęcie szerokiego szkolenia sportowego, zwłaszcza piłkarskiego dla młodzieży szkolnej i robotniczej Widzewa. Utalentowani zawodnicy uzupełniali skład reprezentacyjnych drużyn klubowych. Dysponując dobrymi warunkami treningowymi, piłkarze RTS Widzew podnosili swoje umiejętności, zajmując czołowe lokaty w rozgrywkach mistrzowskich klasy A ŁOZPN oraz zdobywając tytuł mistrza Polski Klubów Robotniczych w 1932.

Zbudowany społecznym wysiłkiem stadion Widzewa stał się najważniejszą robotniczą areną miasta. Korzystali z niego nie tylko sportowcy stowarzyszenia, ale rozgrywane były na nim także robotnicze mistrzostwa miasta, piłkarskie spotkania robotniczej reprezentacji Łodzi oraz organizowano masowe wiece łódzkich robotników.

Po zakończeniu II wojny światowej Widzew korzystał z obiektów KP Zjednoczone przy ul. Milionowej oraz KS WiMy przy ul. Armii Czerwonej, które użyczał. Dotychczasowe tereny RTS-u wraz z boiskiem na tak zwanej Górce przy ul. Rokicińskiej 28B zostały przekazane pod miejskie inwestycje i powstała tam chłodnia.

Po fuzji w 1949 z KS WiMa oraz z jeszcze jedną organizacją sportową z widzewskiej dzielnicy – WTS Podgórze, RTS przeniósł się na stałe na obiekty sportowe Widzewskiej Manufaktury przy ul. Armii Czerwonej 82 (do 1939 ul. Rokicińska 82, później ul. Armii Czerwonej 80, od 1990 al. Józefa Piłsudskiego 138), przejmując stadion i halę sportową (notabene protoplasta RTS Widzew, czyli TMRF Widzew, został założony w 1910 roku właśnie przez pracowników Widzewskiej Manufaktury).

Jeszcze przed wojną, gdy tym terenem zarządzał założony w 1928 Klub Sportowy Widzewska Manufaktura, urządzono tutaj boisko piłkarskie, bieżnię, skocznię i rzutnię lekkoatletyczną, korty tenisowe, strzelnicę oraz boiska do piłki siatkowej i koszykowej. W 1937 zarząd WiMy zakupił drewniany pawilon z zakończonej w Łodzi Wystawy Rzemieślniczej i zaadaptował go na halę sportową o wymiarach 40×22m. Przez wiele lat służyła ona przedstawicielom łódzkich klubów w grach zespołowych (oprócz sportowców WiMy i Widzewa korzystały z niej m.in. sekcje koszykówki ŁKS-u). Dzięki ciągłej rozbudowie obiekty Widzewskiej Manufaktury należały od końca lat 30. XX w. do największych kompleksów sportowych Łodzi.

Chociaż infrastruktura sportowa pozwalała na organizację imprez sportowych rangi krajowej (mistrzostwa Polski seniorów w lekkoatletyce w 1936, mistrzostwa Polski w boksie w 1946), a nawet międzynarodowej (mecz bokserski CWKS Warszawa - Partizan Belgrad w 1956), to niektóre obiekty pozostawiały wiele do życzenia, o czym pisał m.in. pod koniec lat 40. Dziennik Łódzki:
"Hala WiMy urąga wszelkim wymogom stawianym przy organizowaniu międzynarodowych zawodów bokserskich. Ani szatni, ani bufetu, czy chociażby ubikacji. Hala jest daleko położona i tylko nolens volens organizowane są w niej mecze bokserskie."

Pierwszą dużą inwestycją po II wojnie światowej na terenie dawnego kompleksu WiMy było wybudowanie na przełomie lat 50. i 60. budynku klubowego oraz sali gimnastycznej. Akt erekcyjny wmurowano 26 września 1958, a w uroczystościach wzięli udział minister finansów – Tadeusz Dietrich oraz I sekretarz Komitetu Wojewódzkiego PZPR dla miasta Łodzi – Michalina Tatarkówna-Majkowska.

Od końca lat 50. na terenie pomiędzy torami kolejowymi a ul. Armii Czerwonej prowadzone były prace przy rozbudowie stadionu piłkarskiego. Intensyfikacja działań nastąpiła w drugiej połowie lat 70., po awansie piłkarzy do ekstraklasy. Wyburzono starą drewnianą trybunę od strony ulicy Tunelowej, zlikwidowano bieżnię i postawiono nowe trybuny, wybudowane na podstawie usypanych wałów ziemnych (na których później ukształtowano betonowe miejsca na ławki i koronę stadionu). Trybuny usytuowano dość blisko płyty boiska, tworząc obiekt typowo piłkarski. Spory udział przy budowie miał czyn społeczny. Brał w nim udział nawet ówczesny wiceprezes Widzewa ds. inwestycji – Konrad Kociński.

W pierwszej połowie lat 80. rozebrano drewnianą halę sportową (z powodu rozbudowy ul. Armii Czerwonej) oraz przeprowadzono modernizację stadionu – podniesiono trybuny, zwiększając ich pojemność do ok. 20 tys. osób, oraz zainstalowano cztery ponad 70-metrowe stalowe, kratownicowe maszty, z zamontowanymi jupiterami o łącznej mocy oświetleniowej 1500 luksów (zwiększonej w latach późniejszych do 2000 luksów). Premierową grą na klubowej arenie przy sztucznym oświetleniu był wygrany 3:1 z Lechem Poznań ćwierćfinałowy mecz Pucharu Polski w dniu 13 marca 1985 roku.

Kolejna większa modernizacja miała miejsce w drugiej połowie lat 90. Pojawiły się wówczas plastikowe foteliki w miejsce drewnianych ławek, zbudowano przeszkloną kawiarnię, łącznik między trybuną a budynkiem klubowym oraz wspornikowe zadaszenie części trybuny głównej. Przygotowano również podejście dla wózków inwalidzkich oraz zamontowano sześć specjalnych kabin dla dziennikarzy radiowych i telewizyjnych. Po modernizacji pojemność stadionu spadła do ok. 10 tys. miejsc siedzących.

Konstrukcja stadionu odpowiadała standardom z czasów jego budowy. Trybuny znajdowały się na usypanych wałach ziemno-betonowych. Na stopnicach zainstalowano drewniane ławki. Z czasem zostały one zastąpione przez plastikowe krzesełka (składane na trybunie A) w kolorystyce barw klubowych, tj. czerwonym i białym. Pierwsze krzesełka – na sześciu sektorach trybuny głównej – pojawiły się w fazie grupowej Ligi Mistrzów, podczas meczu z Atlético Madryt we wrześniu 1996 roku. W kolejnych latach krzesełek przybywało, a na trybunie C (wschodniej, tzw. Prostej) ułożono z nich czerwony napis „Widzew”.

Trybuna północna (B, tzw. Niciarka) i południowa (D, popularny Zegar lub Młyn) powstały w latach 70. XX wieku. Trybunę wschodnią (C) zbudowano w latach 60., a powiększono w latach 70. i 80. ubiegłego stulecia. W latach 90. zrealizowano na niej żelbetowe schody wejściowe na koronę trybuny. Najbardziej zmodernizowana była trybuna zachodnia (A, tzw. Główna). W latach 1996–2000 przedłużono ją w kierunku południowym, całkowicie zmieniono geometrię przekroju i wykonano żelbetowe stopnie o wysokości 40 cm i głębokości 90 cm. Równolegle wykonano łącznik między trybuną a budynkiem klubowym i wspornikowe zadaszenie części trybuny o wysięgu 15,5 m. Zadaszenie oparte było na fundamentach studniowych o głębokości ok. 6 m. Pod łącznikiem został wykonany wjazd na płytę boiska, przeznaczony dla pojazdów specjalnych.

Szatnie zawodników i sędziów, pomieszczenia dla trenerów, gabinety odnowy biologicznej i pomieszczenia biurowe użytkowane przez klub, znajdowały się w czterokondygnacyjnym (w części dwukondygnacyjnym) budynku klubowym. Budynek połączony był z salą sportowo-konferencyjną (od strony południowej) oraz za pośrednictwem łącznika z trybuną główną stadionu (od strony północnej).

Obok stadionu znajdowało się boczne boisko treningowe (w czasie remontu w 2007 roku położono na nim nową murawę oraz zainstalowano system nawadniający).

Po modernizacji w latach 80. pojemność stadionu wynosiła ok. 20 tys. osób. W późniejszym okresie drewniane ławki zastąpiono plastikowymi fotelikami i pojemność zmalała do ok. 10 tys. miejsc siedzących. Największa trybuna odkryta – C – mogła pomieścić 3719 osób. Przeciwległa trybuna, tzw. Główna – 2079 osób. Pojemność trybun za bramkami to odpowiednio 2983 (trybuna B) i 1719 (trybuna D). Część trybuny B (sektor B10, liczba miejsc: 800) została wydzielona dla kibiców drużyny przyjezdnej.

Trybuna południowa (D), potocznie zwana Zegar (nazwa od usytuowanej na koronie trybuny tablicy wyświetlającej czas oraz aktualny wynik meczu), była miejscem gdzie zasiadali najzagorzalsi kibice drużyny. Wygląd tablicy odmierzającej czas zmieniał się kilkakrotnie. Najdłużej stał zegar z żyletką, reklamujący Łódzkie Zakłady Wyrobów Metalowych „Wizamet”. Pośrodku trybuny znajdowała się metalowa platforma dla osób prowadzących doping (tzw. gniazdo).

Pierwszy zorganizowany klub kibica Widzewa powstał na początku lat 70., jako reakcja na coraz lepszą grę zespołu piłkarskiego. Fani oprócz głośnego dopingu prezentowali również ciekawe oprawy meczu, jak i wiele efektownych scen stylu kibicowskiego, m.in. pokaz dużych flag sektorowych, dużą ilość flag na kijach czy rzucanie dużej ilości konfetti. Postawa najwierniejszych kibiców została doceniona przez włodarzy klubu, którzy zastrzegli dla nich koszulkę drużyny z numerem "12", aby w ten sposób ich uhonorować. Ma to wymiar symboliczny, określający kibiców mianem dwunastego zawodnika.

Płyta boiska głównego – o wymiarach 106 m długości i 70 m szerokości – zorientowana była osiowo w kierunku północ–południe. Naturalna trawiasta nawierzchnia wyposażona była w system nawadniający i podgrzewający metodą elektryczną (system kabli miedzianych). Instalację w 2007 roku wykonała firma Zielona Architektura, a trawa zwinięta w bele przyjechała do Łodzi z Holandii i Niemiec, gdzie została wyhodowana.

Oświetlenie boiska, zainstalowane na czterech ponad 70-metrowych stalowych, kratownicowych masztach, po remoncie w 2007 roku miało natężenie 2000 luksów. Maszty oświetleniowe sprowadzono w 1985 roku ze stadionu w Pile. Początkowo ich moc oświetleniowa wynosiła 1500 luksów.

22 listopada 2014 roku Widzew Łódź remisując 1:1 (1:1) z GKS Katowice rozegrał ostatnie spotkanie na stadionie – mecz ten zakończył historię starego obiektu przy al. Piłsudskiego. Bramki strzelili Damian Warchoł z Widzewa oraz Sławomir Duda z GKS. W dniu meczu klub we współpracy ze Stowarzyszeniem Byłych Piłkarzy Widzewa im. Ludwika Sobolewskiego zorganizował również 2. Zlot Widzewiaków, który odbył się pod hasłem: „Stadion Widzewa przechodzi do historii”. Zasłużeni piłkarze odbyli rundę honorową wokół boiska, podczas której dziękowano im owacją na stojąco.

Prace rozbiórkowe stadionu trwały od stycznia do maja 2015 roku. Jeszcze w grudniu 2014, przed rozpoczęciem prac zasadniczych, zdemontowano tzw. zegar (nazwa od usytuowanej na koronie trybuny południowej „D” tablicy, wyświetlającej czas oraz aktualny wynik meczu). 26 stycznia 2015 na stadionie pojawił się ciężki sprzęt i rozpoczęto wyburzanie trybun. Pierwsza została zrównana z ziemią trybuna południowa, zwana „pod zegarem”. Najdłużej rozbierać trzeba było trybuny zachodnią i wschodnią, które były wykonane z trudniejszego do usunięcia żelbetu (ostatni fragment wału ziemi – z trybuny wschodniej – usunięto 29 maja 2015). 19 marca 2015 rozebrano dawny budynek klubowy wraz z przyległą do niej halą sportową, które przez lata służyły Widzewowi. Demontaż masztów oświetleniowych trwał od 26 marca do 9 kwietnia. Jako pierwszy został rozebrany ten znajdujący się najbliżej budynku klubowego. Następnym był drugi maszt od strony południowej. Ostatnie zostały rozebrane słupy północne. Po zdjęciu maszty zostały pocięte i wywiezione na złom. Usuwanie starej infrastruktury zakończyło wywiezienie 56 tys. m³ ziemi z wałów, które stanowiły podstawę trybun. Za prace rozbiórkowe odpowiedzialna była firma Mosty-Łódź S.A..

Siedziska, które znajdowały się na rozebranym stadionie Widzewa zostały przekazane jako darowizna m.in. dla: Budowlanych Łódź (2 tys. sztuk), Metalowca Łódź (1 tys.), MKS Granat w Skarżysku-Kamiennej (1 tys.) oraz Stowarzyszenia Fanatycy Widzewa (300 szt.).

Na czas rozbiórki starego stadionu, a następnie realizacji projektu dotyczącego zaprojektowania i wybudowania nowego obiektu przy al. Piłsudskiego 138, drużyna Widzewa zmuszona była przez prawie dwa i pół roku (do marca 2017) trenować i rozgrywać mecze domowe na stadionie zastępczym (głównie na obiekcie UKS SMS Łódź przy ul. Milionowej 12). Zamawiający wykonanie inwestycji – miasto Łódź – przekazał bowiem teren inwestycji w całości jako plac budowy i nie wymagał od wykonawcy zorganizowania miejsca do rozgrywek piłkarskich oraz do treningów dla sportowców na czas prowadzenia robót.

Pierwsze plany budowy nowego stadionu dla piłkarzy Widzewa pojawiły się już w drugiej połowie lat 40. XX wieku, gdy zawodnicy pierwszego zespołu awansowali do najwyższej klasy rozgrywkowej. Na początku 1948 roku, przed rozegraniem pierwszego meczu ligowego, redaktorzy gazety Dziennik Łódzki zamieścili stosowną informację na ten temat:
"Piłkarze Widzewa znajdują się w bardzo trudnych warunkach. Nie posiadają przede wszystkim boiska. Na ten temat pisało się już wiele, ale niestety sprawa ta dotychczas znajdowała się na martwym punkcie. Kierownictwo Widzewa powzięło śmiały projekt wybudowania własnego stadionu i to stadionu obliczonego przynajmniej na 50 tys. widzów. Stadion ma powstać na terenie Widzewa. Zapewne w realizowaniu planu sportowego Widzewa przyjdą z pomocą przede wszystkim nasze władze administracyjno-samorządowe."

Reprezentacyjny obiekt miał powstać na uzyskanym przez RTS 7-hektarowym terenie przy stawach scheiblerowskich, na osi ulicy Emilii (obecnie Wincentego Tymienieckiego) i Fabrycznej. Realizacja planu miała być wspólnym wysiłkiem Widzewa i Związków Zawodowych Pracowników Włókienniczych.

Obok Związków Zawodowych swoją pomoc w budowie obiektu zaoferowały także władze Łodzi. Obietnica miała przekonać działaczy Widzewa do fuzji z dwoma innymi klubami z widzewskiej dzielnicy – KS Podgórze i KS WiMa. Działacze Widzewa byli sceptyczni. Zgodzili się, ale warunek był jeden – klub miał mieć nowy stadion na Widzewie. Tylko pod takim warunkiem na Nadzwyczajnym Walnym Zgromadzeniu Członków Widzewa podjęto uchwałę o fuzji. Tymczasowo nowy klub miał prowadzić działalność sportową na obiektach WiMy (dotychczasowe tereny RTS-u wraz z boiskiem zostały przekazane pod miejskie inwestycje i powstała tam chłodnia). Życie okazało się przewrotne, obiecany stadion nie powstał, a Widzew na terenie pomiędzy torami kolejowymi a ul. Armii Czerwonej pozostał do dnia dzisiejszego.

Pomysł budowy nowego stadionu powrócił w 1974 roku, gdy prezesem klubu był Edward Zientarski. Opracowano wtedy wstępny projekt budowy wielofunkcyjnego obiektu sportowego na nowo powstającym osiedlu mieszkaniowym Widzew Wschód, po drugiej stronie ul. Armii Czerwonej (teraz al. Józefa Piłsudskiego). W kilka miesięcy później zaczęto nawet sypać wały pod planowany stadion, na którego trybunach mogłoby zasiąść ok. 50 tys. widzów (inne źródła podają 40 tys.). Projekt ten nie został jednak zrealizowany, ponieważ jak tłumaczono, przekraczał możliwości finansowe miasta. Podobne plany miał Ludwik Sobolewski, prezes Widzewa w latach 1978-1987 oraz 1989-1993. Na przestrzeni między ul. Milionową i al. Przyjaźni (obecnie ul. Alberta Chmielowskiego) miał powstać stadion na kilkadziesiąt tysięcy widzów, trzy płyty treningowe, hala sportowa i zaplecze potrzebne do funkcjonowania profesjonalnego klubu (inne źródła mówią o przestrzeni pomiędzy ul. Widzewską i ul. Bartoka, gdzie obecnie jest supermarket). Nie zostały one jednak zrealizowane. Zamiast stadionu powstało osiedle Młodzieżowej Spółdzielni Mieszkaniowej oraz zwałowisko śmieci i gruzu z okolicznych placów budów (w 2001 w miejscu wysypiska powstał park Górka Widzewska).

Kolejne zapowiedzi wybudowania stadionu pojawiły się, gdy właścicielem klubu został Sylwester Cacek, twórca i były właściciel grupy kapitałowej Dominet. Kontrolowana przez niego Spółka Akcyjna KS Widzew Łódź ogłosiła w 2008 roku plan wybudowania w pełni zadaszonego obiektu z podgrzewaną murawą dla 19100 widzów. Projekt przewidywał dodatkowe boisko treningowe z nawierzchnią trawiastą, parkingi oraz infrastrukturę biznesową: hotel, budynek biurowy i pawilon usługowo-handlowy. Koszt inwestycji szacowany był na ok. 100 mln zł, z czego większość miała być sfinansowana z kredytu bankowego, zaś pozostała część ze środków pozyskanych przez spółkę i jej akcjonariuszy. Zbieraniem i zarządzaniem funduszami na tę inwestycję miała się zajmować Fundacja Widzewa Łódź „Gra o przyszłość”. Rada Miejska zgodziła się nawet na 29-letnią dzierżawę terenu przy al. Piłsudskiego, co było głównym punktem wymaganym przez właściciela klubu do rozpoczęcia przez niego budowy.

Pod koniec 2009 roku spółka wycofała się jednak z wcześniejszych zamierzeń i ogłosiła, że chce mieć stadion o pojemności ok. 30 tys. widzów (zmiana koncepcji była spowodowana decyzją miasta o rezygnacji z budowy dużego miejskiego stadionu przy al. Unii Lubelskiej 2). Nowy obiekt miał umożliwiać organizację wielkich koncertów oraz konkurować z innymi wielkimi stadionami w Polsce. W listopadzie 2010 roku miasto przyjęło uchwałę o przebudowie dróg wokół nowej areny, a w lutym 2011 zaproponowało Widzewowi realizację budowy stadionu w formule partnerstwa publiczno-prywatnego. W czerwcu 2011 zadeklarowało także budowę na swój koszt największej trybuny na nowym stadionie.

W marcu 2012 rozpoczęto poszukiwania podmiotu, który byłby zainteresowany zawarciem umowy na zaprojektowanie, wybudowanie, sfinansowanie oraz eksploatację stadionu o pojemności co najmniej 30 tys. miejsc siedzących, spełniającego kryteria UEFA 4. kategorii. Inwestycja miała kosztować ok. 300 mln zł. Miasto zadeklarowało finansowy wkład w wysokości 101 mln zł, przekazanie gruntów o wartości ok. 30 mln zł oraz przebudowę – za 24,5 mln zł – pobliskiego układu komunikacyjnego. Pozostała część budowy miała być sfinansowana przez prywatnego partnera. Potencjalnymi inwestorami miały być przedsiębiorstwa: Budus Sport, Budimex i Hellmich Inwestycje Polska. Próba zakończyła się jednak fiaskiem. 21 września 2012 prezydent Łodzi Hanna Zdanowska poinformowała, że wszyscy inwestorzy wycofali się z negocjacji w sprawie udziału w partnerstwie z miastem uzasadniając, iż nie stać ich na przyszłe utrzymanie obiektu bez pomocy miasta. Według innych doniesień stroną wycofującą się były władze miasta, ponieważ przedsiębiorstwa uczestniczące w partnerstwie publiczno-prywatnym oczekiwały corocznych dotacji do utrzymania stadionu w wysokości kilkunastu mln zł.

Kolejny przetarg w formule partnerstwa publiczno-prywatnego ogłoszono 6 grudnia 2012 roku. Nie wpłynęła jednak żadna oferta firmy, która byłaby zainteresowana zaprojektowaniem i wybudowaniem minimum 30-tysięcznego obiektu.

Zdaniem architekta Jacka Ferdzyna decyzja o budowie stadionu o pojemności powyżej 30 tys. widzów była decyzją mało roztropną:
"Zarówno władze miasta, jak i klubu kierowały się bardziej emocjami niż zdrowym rozsądkiem. Trzeba sobie jasno powiedzieć, że limit budowy w Polsce stadionów o pojemności grubo powyżej 20 tys. widzów wyczerpał się wraz z zakończeniem inwestycji związanych z EURO 2012. Oprócz czterech stadionów, na których rozgrywano mecze mistrzostw Europy, są jeszcze w Polsce stadiony Wisły, Legii i Śląski oraz spora ilość stadionów o pojemności 15-20 tys. widzów. Ilość meczów czy innych imprez generujących widownię powyżej 20 tys. może w Polsce wynosić maksymalnie kilkanaście rocznie."

Po dwóch nieudanych przetargach władze miasta zmieniły koncepcję i w maju 2013 roku ogłoszono, że samorząd przekaże 151 mln zł brutto na zaprojektowanie i wybudowanie przy al. Piłsudskiego komunalnego czterotrybunowego stadionu na min. 18 tys. miejsc siedzących z zadaszonymi trybunami i przebudowę dróg wokół niego.

W 2013 roku odbyła się akcja wspierająca budowę stadionu pod hasłem: „Stadion dla Widzewa tylko na Widzewie”. Był to rodzaj spontanicznej odpowiedzi wobec planów miejskich włodarzy, którzy rozważali inną lokalizację dla nowego stadionu, aniżeli tradycyjna przy al. Piłsudskiego.

10 maja 2013 odbyła się manifestacja pod Urzędem Miasta Łodzi przy ul. Piotrkowskiej 104, która zgromadziła ok. 1,5 tys. osób. Do głośnego wyrażenia swojego sprzeciwu skłoniło ich działanie władz Łodzi, które - ich zdaniem - były nieprzychylne budowie nowego stadionu przy al. Piłsudskiego. Demonstrujący kibice odczytali petycję do prezydent Zdanowskiej, w której dali wyraz swemu niezadowoleniu. Reprezentacja widzewskiej społeczności przekazała władzom miasta list, w którym zawarto przesłanie przeciwstawiające się próbom przeniesienia nowego stadionu w inne miejsce. Oto fragmenty listu:
"Widzew Łódź to niewątpliwie marka powszechnie utożsamiana z naszym miastem nie tylko w całej Polsce, ale także poza jej granicami. To ikona Łodzi i jeden z najbardziej rozpoznawalnych symboli tego miasta. (...) Wreszcie Widzew Łódź to najbardziej ostatnimi laty niedoceniany i lekceważony przez władze swego miasta klub sportowy. Właśnie ten ostatni fakt budzi szczere niezadowolenie całej naszej widzewskiej społeczności. Każe nam wyrazić głęboki sprzeciw w związku ze sposobem realizacji projektu budowy nowego stadionu na Widzewie. (...) Dziś nasze pozytywne widzewskie emocje, ale i szacunek do pełnionego przez Panią urzędu każą nam jasno i wyraźnie powiedzieć, że NIGDY nie zaakceptujemy innej lokalizacji stadionu dla Widzewa jak tylko tą na Widzewie. Podejmowanym obecnie przez Panią próbom przeniesienia Widzewa w inne miejsce będziemy przeciwstawiać się wszelkimi dopuszczanymi prawem środkami. W swej walce o Widzew na Widzewie nie ustaniemy aż do pozytywnego jej zakończenia przypominając jednocześnie Pani, że warto realizować składane obietnice wyborcze."

W lipcu 2013 miasto powołało Komitet Sterujący ds. Przebudowy Stadionu Miejskiego przy al. Piłsudskiego. W jego skład weszło dziewięć osób: Hanna Zdanowska – prezydent Łodzi (przewodnicząca Komitetu), Wojciech Rosicki – dyrektor Departamentu Prezydenta UMŁ (zastępca przewodniczącego), Małgorzata Belta – p.o. dyrektora Biura Do Spraw Inwestycji (sekretarz Komitetu), Rafał Markwant – radny Rady Miejskiej w Łodzi, Longina Lefik – p.o. dyrektora Wydziału Sportu, Grzegorz Nita – dyrektor Zarządu Dróg i Transportu, Radosław Podogrocki – dyrektor Miejskiego Ośrodka Sportu i Rekreacji oraz Agnieszka Barczyńska – radca prawny w biurze prawnym Departamentu Obsługi i Administracji UMŁ. Komitet nadzorował realizację inwestycji, m.in. poprzez dokonywanie okresowych ocen jej przebiegu. Jego rolą było także proponowanie możliwych do zastosowania rozwiązań w ramach projektu, koordynowanie działań poszczególnych wydziałów oraz ułatwianie współpracy z podmiotami zewnętrznymi, w tym m.in. z klubem i wykonawcami.

24 lipca 2014 roku przedstawiciele Urzędu Miasta Łodzi i szefowie firmy Mosty-Łódź S.A. podpisali umowę na zaprojektowanie i wybudowanie nowego stadionu przy al. Piłsudskiego 138 oraz przebudowę układu drogowego wokół stadionu (umowa nr 333.88/DZ/2014). Dokument parafowali prezydent Łodzi Hanna Zdanowska, prezes Widzewa Sylwester Cacek, dyrektor ZDiT w Łodzi Grzegorz Nita oraz przedstawiciele Przedsiębiorstwa Robót Mostowych Mosty-Łódź S.A. – Joanna Skolimowska oraz Waldemar Wyszyński. Łódzka firma wygrała przetarg, proponując 138 mln zł za zaprojektowanie i wybudowanie czterotrybunowego stadionu wraz z przebudową węzła drogowego. Projekt budowlany i wykonawczy został zlecony Pracowni architektonicznej Ferdzynowie. Zakończenie budowy zaplanowano na koniec listopada 2016 roku.

Nowy stadion Widzewa jest dość nietypowy. Jego cechą charakterystyczną jest otwartość – nie został odgrodzony od miasta żadnym wysokim parkanem. Wyróżnia się także elewacją trybuny głównej (zachodniej). Szkło i beton architektoniczny łączą się wizualnie z klinkierem, nawiązującym luźno do przemysłowej architektury Łodzi oraz do brytyjskich korzeni klubu. Środkową część elewacji stanowi wykusz o ścianie osłonowej wykonanej z płyt włóknowo-cementowych. Środek wykusza umieszczony został dokładnie na osi ulicy św. Kazimierza, prowadzącej prostopadle do zachodniej trybuny stadionu. Pozostałe trybuny wykonano w surowej konstrukcji żelbetowej, osłoniętej gęstą stalową, ocynkowaną siatką.

Obiekt posiada jednopoziomowe trybuny o pojemności 18018 miejsc siedzących. Widownia została całkowicie zadaszona, przy czym wewnętrzny pas o szerokości 5,5 m wykonano z materiału przeziernego (arkusze płyt poliwęglanowych).

W narożach stadionu (południowo-zachodnim i północno-wschodnim) umieszczono dwa wielkoformatowe ekrany LED (telebimy) widoczne dla wszystkich kibiców. System tablic opartych na technologii LED full color zrealizowała firma Flexvision. Tablice mogą służyć nie tylko do prostej prezentacji wyników drużyn czy czasu spotkania. Dzięki połączeniu ekranów LED full color z dedykowanym oprogramowaniem możliwa jest m.in. prezentacja drużyn, składów sędziowskich i wizerunków zawodników, a także wykorzystanie ich jako nośnika reklamowego lub informacyjnego, emitując istotne komunikaty i treści w formie dynamicznych filmów wideo. Ponadto tablice wyników posiadają wysoką częstotliwość odświeżania, co umożliwia transmisję wysokiej jakości obrazu przy użyciu kamer telewizyjnych.

Boisko piłkarskie o wymiarach 105 m x 68 m jest wykonane z trawy naturalnej. Nawierzchnia całej płyty boiska ma wymiary 139,60 m x 83,30 m (wielkość murawy wynika z potrzeb rozgrywania meczów rugby). Murawa wyposażona w systemy nawadniania, drenażu i podgrzewania jest zgodna z wymaganiami UEFA i PZPN dotyczącymi murawy naturalnej stosowanej na boiskach piłkarskich. W obrębie pól bramkowych boiska ułożono darń o grubości ok. 5 cm, ze wzmocnieniem w postaci maty (syntetycznej wykładziny tkanej) przygotowanej i przeznaczonej jako wzmocnienie trawy naturalnej.

Zgodnie z Projektem Funkcjonalno-Użytkowym odległość między boiskiem a trybunami wynosi 8 m od trybun wschodniej i zachodniej oraz 13 m za bramkami. Wymusza to konieczność dostosowania placu gry nie tylko do rozgrywek piłkarskich, ale również do rugby (na starym stadionie pierwszy rząd krzesełek na trybunie „C” (wschodniej) oddalony był od linii bocznej boiska o 8,15 m, a na trybunie „D” (południowej) o 17,7 m od linii końcowej).

Oprócz spotkań piłkarskich i rugby, na stadionie istnieje również możliwość organizowania koncertów muzycznych. W tym celu trybunę północną zaprojektowano jako częściowo demontowalną, by w pustej przestrzeni była możliwość umieszczania koncertowej sceny.

Stadion formalnie spełnia wymogi 3. kategorii w klasyfikacji UEFA, z możliwością dostosowania do wyższej. Wszystkie kryteria szczegółowe dla stadionu 4. kategorii są spełnione, z wyjątkiem tych dotyczących odpowiedniej liczby miejsc parkingowych oraz powierzchni dla wozów reporterskich.


Trybuna reprezentacyjna („A”) składa się z czterech poziomów użytkowych. Na parterze zlokalizowano wejścia dla zawodników, dziennikarzy, widzów VIP, personelu i obsługi z holami recepcyjnymi i akredytacyjnym. Większość powierzchni przeznaczona jest na zespoły szatniowe zawodników (oddzielne dla seniorów oraz drużyn juniorskich) z uzupełniającymi elementami funkcjonalnymi, takimi jak toalety, prysznice, sale do rozgrzewki (pomieszczenia z miękkimi ścianami, parkietem na podłodze i sufitem zabezpieczonym siatką), pomieszczenia dla trenerów, kontroli antydopingowej, pokoje dla delegatów meczowych i sędziów (w tym oddzielna szatnia dla kobiet-arbitrów), strefa odnowy biologicznej (m.in. dwie sauny, wanny do hydromasażu, pokój do masażu). Znalazło się również miejsce na salę konferencyjną oraz siłownię, dostępną zarówno z zespołu szatniowego drużyny gospodarzy, jak i bezpośrednio z głównego korytarza – poprzez recepcję. Takie rozwiązanie umożliwia niezależne, komercyjne wykorzystanie tego elementu funkcjonalnego.

Na pierwszym piętrze skrzydło południowe zajmują pomieszczenia administracyjne i część sanitariatów dla widzów, a skrzydło północne fragment kuchni centralnej z rozdzielnią i zmywalnią dla strefy VIP oraz część sanitariatów dla widzów. Środkowy fragment pierwszego piętra zajmuje obszerna sala bankietowa z widokiem na płytę boiska i lobby bar VIP. Z sali bankietowej są bezpośrednie wyjścia na trybunę VIP.

Na drugim piętrze skrzydło południowe zajmują pomieszczenia administracyjne, a w skrzydle północnym zlokalizowano podstawową część kuchni centralnej, z rozdzielnią i zmywalnią dla strefy SUPERVIP. Środkowa część drugiego piętra przeznaczona jest dla gości SUPERVIP, przy czym odcinek ok. 100 m zajmują loże/skyboxy (łącznie obiekt posiada 24 loże VIP-owskie, a największą z nich jest loża prezydencka). Z tego poziomu zaprojektowano bezpośrednie wejście na trybunę SUPERVIP. Skyboxy na stadionie są dostępne do wynajmu zarówno z pełnym dostępem na co dzień i możliwością korzystania z pomieszczenia jako z biura, jak i w formie wynajmu na całą rundę rozgrywek piłkarskich oraz na pojedyncze mecze (w 2017 Stowarzyszenie RTS Widzew Łódź dysponowało 18 takimi pomieszczeniami). Przed każdym skyboxem znajdują się dwa rzędy ok. 10-12 krzesełek, dostępnych na wyłączność dla najmujących pomieszczenie. Fotele posiadają podwyższony standard siedzeń – z miękkim oparciem oraz podłokietnikami. Uzupełniającą funkcję tego poziomu stanowią dwie sale konferencyjne.

Na trzecim piętrze zlokalizowano trybunę prasową, osiem pomieszczeń komentatorskich, dwa studia TV. Miejsca dla komentatorów są wytłumione, a zaplecze techniczne przystosowane do tego, by możliwe było nadawanie obrazu nawet w jakości SuperHD. Na najwyższym piętrze stadionu znalazł się również obszerny zespół dla służb nadzorujących bezpieczeństwo widowiska oraz miejsce na główną stadionową kamerę. Skrajne części widowni stanowią sektory rodzinne w układzie dwupoziomowym z niezbędną infrastrukturą.

Podstawowe trybuny – „B” (północna), „C” (wschodnia) i „D” (południowa) – składają się z dwóch poziomów użytkowych. Na parterze znajdują się kontrolowane poprzez zespoły kołowrotów wejścia dla widzów oraz po dwa zespoły pomieszczeń komercyjnych pod wynajem (w trybunach „C” i „D”) i pomieszczenia magazynowo-garażowe (w trybunie „B”). Pierwsze piętro zajmują sanitariaty i punkty gastronomiczne połączone zewnętrzną promenadą, z której widoczny jest teren wokół stadionu. Elewację promenady stanowi stalowa siatka.

Widownia tych trybun jest jednopoziomowa z 25 rzędami, a womitoria (przejścia w trybunie łączące zewnętrzne ciągi komunikacyjne z widownią) umieszczono w połowie ich wysokości. Głębokość rzędów wynosi 87 cm, a zmienna wysokość 38–44 cm. Wejścia i wyjścia z trybun oraz zespoły sanitariatów i kiosków gastronomicznych rozmieszczone zostały w sposób umożliwiający podział widowni na zespoły wydzielonych sektorów o pojemności poniżej 2500 widzów.

Zachodnia część trybuny północnej została przeznaczona dla kibiców drużyny przyjezdnej w ilości 5% całkowitej pojemności stadionu (ok. 900 osób). Strefę buforową sektora kibiców gości od strony zachodniej stanowi północno-zachodni wjazd na płytę, a od strony wschodniej wydzielony fragment widowni. Wzdłuż wydzielenia poprowadzono dodatkowe schody umożliwiające interwencję służb porządkowych lub policji.

W marcu 2017 na trybunie D („Pod Zegarem”) zamontowano podest (tzw. „gniazdo”), na którym znalazły się miejsca dla osób prowadzących doping oraz obsługujących bębny. Ocynkowana, odporna na warunki atmosferyczne konstrukcja, ważąca ok. tony, została wykonana przez pracowników „Mostów-Łódź”.






Opis skopiowano z wikipedii.
fot Arewicz, CC BY 3.0 , via Wikimedia Commons