W 1897 roku na tej posesji znajdowały się: apteka, zakład wód mineralnych i napoi gazowanych, laboratorium chemiczno-farmaceutyczne oraz filia warszawskiej fabryki obuwia N. Lejzermana.

Po wyburzeniu tych budynków Robert Schweikert wzniósł zespół pałacowy. Główny budynek pałacowy powstał według projektu Leona Lubotynowicza lub Romualda Millera. Założenie pałacowe wzorowane było na posiadłościach magnackich.
Jest to niewielki, wolnostojący, neobarokowy pałac z reprezentacyjnym dziedzińcem, wytyczonym przez usytuowane po bokach budynki gospodarcze (wozownia, stajnia, stróżówka z pomieszczeniami gospodarczymi) i ograniczony żeliwnym ogrodzeniem. Obiekt jest dwukondygnacyjny z wysokim parterem, portykiem z półkolistym podjazdem oraz czterospadowym dachem z mansardami.

Na tyłach pałacu znajduje się włoski ogród z symetrycznymi prostokątnymi kwaterami. Zewnętrzna dekoracja pałacu nawiązuje do uproszczonych form klasycystycznych, historycznych, nadając pałacowy charakter modernistyczny. Klasycystyczne wnętrza zachowały znaczną część pierwotnych dekoracji.

Podczas II Wojny Światowej w pałacu mieścił się bank niemiecki a po zakończeniu wojny kolejno siedziby: PPR, ZHP i ZSMP. W 1987 roku obiekt wpisano do rejestru zabytków. W 1991 roku pałac otrzymał w użytkowanie Ośrodek Studiów Europejskich Uniwersytetu Łódzkiego. Od 1993 roku znajduje się w nim Instytut Europejski.




Zdjęcia: Mariochom, CC BY-SA 4.0 , via Wikimedia Commons