Secesyjna elektrownia powstała w 1910 roku i stanowi najstarszy w granicach Królestwa Polskiego obiekt żelbetowej budowli przemysłowej, oparty na konstrukcji ramowej. 

Wzniesiono ją na terenie zakładu wykończalni Towarzystwa Akcyjnego Manufaktur Bawełnianych Karola Scheiblera. Przed wybudowaniem elektrowni, na terenie przedsiębiorstwa od 1877 roku istniał bielnik oraz farbiarnia. Później powstała drapalnia, drukarnia, magiel, magazyny i pozostała część kompleksu wypożyczalni. Elektrownię zbudowano pomiędzy wieżą ciśnień a maglami. Konieczność jej wzniesienia istniała z faktu, że Karol Scheibler II kontynuował politykę inwestycyjną ojca, starając się samofinansować zakłady, a także była motywowana wprowadzeniem do przedsiębiorstwa silników elektrycznych mających napędzać maszyny. Także z tego powodu elektrownię wyposażono w 2 turbogeneratory o mocy 4000 KM. Metoda budowy elektrowni wymagała jednoczesnego montażu ścian i maszyn. Ostatnie prace ukończono w 1914 roku. Po II wojnie światowej elektrownia zaopatrywała w energię Łódzkie Zakłady Przemysłu Bawełnianego im. Obrońców Pokoju. W latach 50. XX wieku elektrownia przeszła modernizację motywowaną podniesieniem wydajności fabryki. Wzdłuż południowej elewacji kotłowni dobudowano trójkondygnacyjny budynek zawierający podajniki węgla do kotłów, wyburzono także wschodni aneks wieży a w jego miejsce postawiono budynek zawierający urządzenia do rozdzielania pary. Wybudowano także budynek dla urządzeń zmiękczających wodę oraz żelbetową eskaladę. W 2003 roku elektrownię w wyłączono z eksploatacji. W 2019 roku rozpoczęto rewitalizację obiektu na potrzeby osiedla Fuzja. Odrestaurowano elewację oraz odtworzono uszkodzone fragmenty budynku oraz witraże. Większość elementów elewacji zachowano, zaś ubytki wypełniono cegłą klinkierową. 

Obiekt zrealizowano w stylu secesyjnym, wykorzystując żelbetową konstrukcję ramową. Także wystrój wnętrz i wyposażenie reprezentują styl secesyjny. Budynek składa się z dwóch części - maszynowni oraz kotłowni, do których przylega niska wieża. Szkielet budynku częściowo przeszklono, a częściowo wykorzystano otynkowaną cegłę. Na elewacjach występują arkadowe fryzy wykonane z czerwonej cegły klinkierowej. We wschodniej i w północnej elewacji maszynowni wmontowano szyby z witrażami. Elewacje elektrowni podzielone są żelbetowym laskowaniem, dzielącym je na wąskie pola. Spływy arkad posiadają szerokość jednej cegły oraz zakończone są podwójnym uskokiem. Elewacje budynku posiadają trójkątne szczyty. Zewnętrzne lizeny konstrukcyjne tworzą ceglane słupy wystające ponad dach. Dach jest dwuspadowy. 

Klatki schodowe wyłożono kaflami indygo, posiadają kute, wijące się balustrady. Pierwotnie klatki schodowe pokrywał czerwony dywan. Główna hala budynku także została pokryta kaflami w kolorystyce żółci indyjskiej, posadzka zaś pokryta jest czarno-białymi płytkami z motywem ślimacznic. We wnętrzu zachowała się także część technicznego wyposażenia, m.in. turbina firmy AEG z 1935 roku. 

fot. Marian Naworski, CC BY 3.0, via Wikimedia Commons