Pierwotny budynek fabryczny wzniesiono w 1825 roku z przeznaczeniem na manufakturę włókienniczą. Mieściły się tu: bielnik (oddział bielenia i uszlachetniania płótna), suszarnia, krochmalnia, folusz i magiel. Budynek został wzniesiony przez władze rządowe Królestwa Polskiego. Zakład przekazano w administrację najpierw Karolowi Mayowi a następnie Danielowi Ilowi, by w 1828 roku ostatecznie sprzedać go Tytusowi Kopischowi.
W latach 1828-1829 wybudowano w stylu klasycystycznym budynek gospodarczy mieszczący także mieszkanie właściciela zakładu. Budowla ta powstała w miejscu pierwszego budynku z wykorzystaniem jego zarysów. Kopisch rozbudował zakład korzystając z pomocy Królestwa i sprowadził tkaczy lnu ze Śląska, tworząc jeden z większych zakładów lniarskich w Królestwie. Po powstaniu listopadowym zakład zaczął podupadać i przestał się liczyć na łódzkim rynku. Został sprzedany w 1874 roku Henrykowi i Jakubowi Petersom, od których odkupił go Karol Wilhelm Scheibler w 1878 roku.

W 1933 roku znajdowały się tu m.in. Punkt Lekarski, a następnie gabinet pediatryczny.

W okresie PRL mieściły się tu mieszkania zakładowe Zakładów Przemysłu Bawełnianego im. Obrońców Pokoju "Uniontex". Po remoncie, w połowie lat 89. stał się on siedzibą Pracowni Konserwacji Zabytków, a następnie Banku Przemysłowego S.A. przejętego w 2004 roku przez Getin Bank S.A.
Jesienią 2006 roku przeniósł się tam także Wydział Ochrony Środowiska i Rolnictwa UMŁ. W późniejszych latach budynek był także siedzibą EC1 Łódź - Miasto Kultury, Zarządu Nowego Centrum Łodzi i oddziału Muzeum Miasta Łodzi.

Budynek został wpisany do rejestru zabytków w 1971 roku.


Zdjęcie: HuBar, CC BY-SA 2.5 , via Wikimedia Commons