Storczykarnia w Łańcucie wchodzi w skład zespołu Szklarni, powstałego w pierwszej dekadzie XX wieku. Pierwotnie pełnił funkcję zaplecza palmiarni, w której uprawiano m.in. anturium, gloksynie, goździki oraz dużą liczbę cennych i rzadkich gatunków storczyków. Po II Wojnie Światowej PGR kontynuował hodowlę storczyków, aż do lat 80. XX wieku.

Po upadku PGR-ów Storczykarnię włączono do zespołu parkowego Muzeum – Zamku w Łańcucie. Przez wiele lat niszczała, odbudowana została w obecnej formie w 2008 roku.

Storczykarnia składa się z pięciu części:
- część ekspozycyjna,
- trzy części zaplecza, w których panują odmienne strefy klimatyczne w zależności od hodowanych gatunków storczyków,
- część centralna z kawiarnią, podświetlona i otoczona "fosą" z rybami.

W części ekspozycyjnej wystawiane są storczyki będące w okresie kwitnienia. Zgromadzono tu współczesne krzyżówki storczyków, charakteryzujące się okazałymi kwiatami. W południowej części ekspozycji znajdują się kwiaty pochodzące z przedwojennej kolekcji Potockich. W innym miejscu kwietniki obsadzono tzw. storczykami botanicznymi – właściwymi dla środowiska naturalnego. Ekspozycje storczyków epifitycznych (nadrzewnych) umieszczono wśród konarów drzew.






Zdjęcia: Wojciech Muła, CC BY-SA 3.0 , via Wikimedia Commons