Kościół został ufundowany w celu upamiętnienia porozumienia o prawach do Śląska zawartego między Kazimierzem Wielkim i Karolem IV. Patroni Kościoła: św. Stanisław, św. Wacław i św. Dorota symbolizowali Polskę, Czechy i niemieckich osadników.

Powstał od 1351 roku jako trójnawowa, wysoka hala z pięcioprzęsłowym prezbiterium zakończonym pięcioboczną absydą. Prezbiterium ukończono w 1381 roku. Nawa główna została ukończona w 1401 roku. Wieże przylegają do prezbiterium
na zakończeniu bocznych naw. Łączna długość budynku wynosi 83 metry a wysokość wnętrza 25 metrów. Początkowo wejścia do świątyni znajdowały się w bocznych elewacjach. Od południowej strony do świątyni przylegały zabudowania klasztorne.

W czasie II wojny światowej kościół uległ tylko nieznacznym uszkodzeniom i należy do najlepiej zachowanych średniowiecznych budynków Wrocławia.

W prezbiterium znajduje się ołtarz główny z około 1720 roku z obrazem "Męczeństwo św. Doroty" oraz stalle ze scenami z życia św. Franciszka z Asyżu na zapleckach. Przy łuku tęczowym znajdują się figury św. Jana Ewangelisty i św. Jana Chrzciciela. W nawach kościoła znajdują się liczne barokowe ołtarze boczne i ambona. W części zachodniej południowej nawy ustawiony jest monumentalny nagrobek Franza Josepha Mangoldta wykonany w latach 1752-1753.

W 1947 roku i ponownie 1962 roku świątynię wpisano do rejestru zabytków.




Zdjęcia: Platanacero, CC BY-SA 4.0 , via Wikimedia Commons