Klaryski sprowadziła do Wrocławia księżna Anna Przemyślidka w 1257 roku i ulokowała w lewobrzeżnej części miasta. Klaryski otrzymały i do początków XIX wieku zarządzały pobliskimi odrzańskimi wyspami – Bielarską i Słodową. Dysponowały początkowo drewnianym kościołem i klasztorem który – u szczytu zamożności zakonu – w latach 1696-99 został całkowicie przebudowany w stylu barokowym.

Nietypowa jest przestrzenna dyspozycja kościoła. Pozornie jest on bowiem halowy, a właściwie jednonawowy, ale od północy na całej długości przylega do niego kaplica o szerokości porównywalnej z szerokością nawy i jednakowej z nią wysokości. Od południowego zachodu do kościoła przylega wieża.

Klaryski, które przez blisko 500 lat mieszkały w tym miejscu przyjmowały do swego zakonu jedynie kandydatki z rodów książęcych i rycerskich, a później gdy możliwość wstąpienia do zakonu miały córki mieszczan - to miały zamkniętą możliwość piastowania wyższych godności. W kaplicy tego naówczas elitarnego klasztoru pochowano Henryka III Białego, Henryka V Grubego i Henryka VI Dobrego, ostatniego z wrocławskich książąt, oraz kilkanaście książęcych córek ze śląskich Piastów. Ocalałe płyty nagrobne eksponowane są obecnie w Mauzoleum Piastów Śląskich w kościele św. Klary. W ediculi w filarze między kościołem a kaplicą mieści się urna z sercem księżniczki Karoliny, zmarłej w 1707 roku ostatniej Piastówny.

W 1810 roku klasztor przejęły urszulanki które prowadziły we Wrocławiu dwie szkoły dla dziewcząt. Podczas II Wojny Światowej klasztor nie uległ większym zniszczeniom, natomiast kościół został doszczętnie zrujnowany. Zniszczeniu uległy dach i sklepienia, spłonął także barokowy hełm (odbudowany we wrześniu 2013 roku). W dawnym kościele św. Klary urządzono Mauzoleum Piastów. Dawna boczna kaplica św. Jadwigi, która zachowała barokowy charakter, uzyskała w ten sposób rangę głównej przestrzeni sakralnej zespołu.

W 1962 roku świątynia została wpisana do rejestru zabytków.






Zdjęcie: Tomasz Gąsior, CC BY-SA 4.0 , via Wikimedia Commons