Świątynia ta, ma jeden z najbogatszych we Wrocławiu wystrojów barokowych wnętrza. Jest to typowa dla jezuickiej architektury świątynia jednonawowa z dwoma rzędami (2 × 6) bocznych kaplic, nad którymi znajdują się empory otwarte ku nawie. Długość świątyni wynosi 53 metry, szerokość 26 metrów a wysokość 23,5.

Świątynię wzniesiono w miejscu południowego skrzydła dawnego zamku cesarskiego. Z zamku zachowano jednopiętrowy renesansowy budynek który obecnie służy jako zakrystia. Przetrwały renesansowe portale okienne i drzwiowe.

Projektantem kościoła był włoski architekt Teodor Moretti. Poświęcenia kościoła dokonano 30 lipca 1698 roku, ale dopiero w 1700 roku ukończono fasadę zachodnią. W latach 1703-1706 Johann Michael Rottmayr namalował cykl fresków na ścianach i sklepieniu świątyni. Wśród licznych postaci świętych oraz ówczesnych cesarzy austriackich na fresku nawy głównej znajduje się także autoportret Rottmayra. Od 1722 do 1734 trwały prace nad rzeźbiarskim wystrojem świątyni - wykonano pilastry, gzymsy, sztukaterie, rzeźby, ambonę oraz częściowo zachowane do dziś konfesjonały, ławki, kandelabry i świeczniki. Ołtarz główny ukończono w 1726 roku - obraz ołtarzowy przedstawia obrzezanie Jezusa.

Pod koniec prac wykończeniowych świątyni wybudowano w sąsiedztwie (1728–1741) gmach kolegium jezuickiego, które od 1811 roku po dziś dzień pełni funkcję gmachu głównego Uniwersytetu Wrocławskiego.

Świątynia kilkukrotnie była opuszczana i lekko niszczona w wyniku katastrof (np. w 1748 wybuch pobliskiej Baszty Prochowej) i działań wojennych (wojna siedmioletnia 1756–1763, gdy przekształcono go na magazyn zboża; 1945), na szczęście jednak nie ponosiła dużych strat i barokowy wystrój oraz wyposażenie przetrwały do dziś.

W XIX wieku przebudowano większość barokowych ołtarzy bocznych kaplic m.in. zaopatrując je w nowo namalowane obrazy ołtarzowe. Zaledwie w kilku ołtarzach pozostały obrazy z XVII i XVIII wieku. Powstała wówczas gipsowa kopia Piety Michała Anioła. W 1926 roku zbudowano w oryginalnej, XVIII-wiecznej szafie organowej nowe organy.

Po wojnie, po dokonaniu wstępnych prac zabezpieczających, we wrześniu 1946 roku przekazano go na potrzeby duszpasterstwa akademickiego. W 1947 roku wpisano do rejestru zabytków.





Zdjęcie z zewnątrz: Tomasz Gąsior, CC BY-SA 3.0 , via Wikimedia Commons
Zdjęcia wnętrza: Barbara Maliszewska, CC BY-SA 3.0 PL , via Wikimedia Commons