Budowę kamienicy rozpoczęto w latach 80. XVII wieku. Bogactwo i wysoki poziom dekoracji sztukatorskiej wskazuje, że projektantem mógł być któryś z włoskich architektów. Tego typu ozdoby można było znaleźć na fasadach dawnego pałacu Kospothów i pałacu książąt oleśnickich oraz na fasadzie domu księżnej Anny Sophii Württemberg. W XIX wieku wnętrza kamienicy gruntownie przebudowano.

Kamienicę wzniesiono na planie prostokąta jako 4-piętrowy budynek z 2-kondygnacyjnym szczytem. Między oknami znajdują się bogate elementy ozdobnej sztukaterii: na II kondygnacji znajduje się dekoracja utworzona z panopliów, a na III i IV z pęków kwiatowo-owocowych Wcześniejsza sztukateria XVII-wieczna była prawdopodobnie podobna, ale wykonana była odręcznie i girlandy różniły się od siebie. Nad dwoma oknami znajduje się para oculusów. Pierwotnie fasada była pokryta jasnozielonym kolorem – ściany i elementy sztukatorskie, oraz czerwonym – tło detali u pola naczółków.

W wyniku działań wojennych podczas II Wojny Światowej wnętrze kamienicy zostało mocno zniszczone. W latach 1968-1972 kamienica została odbudowana. Wcześniej, w 1962 roku obiekt wpisano do rejestru zabytków.





Zdjęcie: Sławomir Milejski, CC BY-SA 3.0 PL , via Wikimedia Commons