Budowę pałacu zapoczątkował ród Mieroszewskich herbu Ślepowron, właścicieli miejscowych dóbr od co najmniej XVI wieku. Z czasów Mieroszewskich pochodzi najstarsza, barokowa część pałacu nakryta łamanym dachem polskim. W 1692 roku Stanisław Mieroszewski sprzedał dobra w skład których wchodził pałac Bogusławowi Hunter von Grandon. Kolejnym właścicielem obiektu w 1718 roku został Julianie Maksymilianie Coob von Neyding, następnie jego syn Karol Henckel von Donnersmarck i wnuk Łazarz Henckel von Donnersmarck. W latach 1778-1789 pałac został rozbudowany poprzez dobudowę do północnego skrzydła nowego skrzydła zachodniego. Około 1830 roku nastąpiła kolejna przebudowa, podczas której przebudowano kaplicę i elewację oraz połączono północne barokowe skrzydło z nowym skrzydłem od wschodu, w które wtopiono istniejącą wcześniej wieżę bramną. W skład kompleksu pałacowego wchodziły ponadto dwie oficyny, dwa budynki gospodarcze oraz brama, a całe założenie otaczał park. Około 1850 roku do głównego korpusu dostawiono oficynę południową (rozebraną w 1934 roku) a w II połowie XIX wieku zmieniono m.in. klatkę schodową. Pod koniec XIX wieku rodzina Donnersmarcków sprzedała zespół pałacowy. 

W XX wieku pałac często zmieniał właścicieli. W latach 1921-1926 zespół pałacowy zmodernizowano. Jego ostatnim prominentnym lokatorem był Józef Kiedroń, który mieszkał tu w latach 1926-1932, gdy pełnił funkcję dyrektora Górnośląskich Zjednoczonych Hut Królewska i Laura. 

Podczas okupacji w latach 1939-1945 władze niemieckie nakazały przebudować reprezentacyjne sale na małe pomieszczenia biurowe i wybić nowe otwory okienne, przez co w znacznym stopniu ucierpiał zabytkowy wystrój. 

W 1990 roku zespół pałacowy przejęły władze miejskie. W 2005 roku kupiła go firma Silesia sp. z o.o. i w 2009 roku zaczęła częściowo remontować. Pałac jeszcze dwukrotnie zmieniał właścicieli aż został nabyty przez obecnego właściciela - spółkę Inspiration Point S.A. 

fot. Marek Mróz, CC BY-SA 4.0, via Wikimedia Commons