Pierwszy zapis o zamku w tym miejscu pochodzi z 1292 roku. Kolejne rozbudowy uczyniły z niego renesansową rezydencję o nowoczesnej jak na owe czasy fortyfikacji. Najstarszą zachowaną częścią jest wieża z końca XIII wieku, przebudowana w późniejszych latach. Widoczna w górnej kondygnacji galeria z balustradą świadczy o wcześniejszym, gotyckim etapie budowy zamku. Równolegle z wieżą budowano dolną część zachodniego skrzydła zamku.

Okres świetności zamku przypada na potomków czeskiego króla Jerzego z Podiebradów, którzy objęli w posiadanie oleśnickie księstwo po wygaśnięciu miejscowej linii Piastów. Kolejna rozbudowa miała miejsce w latach 1542-1561, a prace wykończeniowe trwały jeszcze w 1616.

Wejście do zamku wiodło przez dobudowany do pałacu (przed 1563 rokiem) barbakan, do którego prowadził ponad głęboką fosą drewniany most. Wewnątrz barbakanu, w jego górnej części, znajdował się ganek straży i strzelnice. Do fosy otaczającej zamek dochodziły mury obronne miasta.

Po wygaśnięciu linii Podiebradów oleśnickie księstwo zostało przejęte przez Wirtembergów, którzy byli właścicielami zamku do 1792 roku, a następnie Welfów do 1884 roku (ostatni z Welfów – Wilhelm, nie mieszkał w zamku). Podupadłe budowle stały się pod koniec XIX wieku lennem pruskim. Nowi właściciele – Hohenzollernowie, przeprowadzili gruntowną renowację zamku, który do 1945 roku był letnią rezydencją rodziny.

Po II wojnie światowej w ocalałych budynkach przetrzymywano węgierskich i włoskich jeńców wojennych

W latach 70. XX wieku zamek przeszedł kolejną renowację i umieszczono w nim filię Muzeum Archeologicznego we Wrocławiu. Na początku lat 90. zamek opustoszał, a w 1993 roku rozpoczął w nim działalność Ochotniczy Hufiec Pracy.






Zdjęcia: Barbara Maliszewska, CC BY-SA 3.0 PL , via Wikimedia Commons