W 1838 roku właścicielką kamienieckich dóbr stała się królewna niderlandzka Marianna Orańska, która w tym samym roku zleciła wykonanie projektu przyszłej rezydencji ówcześnie jednemu z najwybitniejszych architektów - Karlowi Friedrichowi Schinklowi. 15 października 1838 roku na wzgórzu położono kamień węgielny. W 1848 roku prace przerwano z powodu rozwodu księżnej z księciem pruskim Albrechtem Hohenzollernem - wznowiono je pięć lat później. Założenia tarasowo-ogrodowe zaprojektowane zostały w 1858 roku przez generalnego dyrektora Ogrodów Pruskich - Josepha Lenne. Rok później rozpoczęto budowę tarasów wiodących do pałacu. Za datę ukończenia prac związanych z budową pałacu i urządzaniem ogrodu przyjmuje się datę 8 maja 1872 roku. Tego dnia po północno-wschodniej stronie pałacu nastąpiło odsłonięcie pomnika Nike, ustawionego na jedenastometrowej kolumnie.

W 1865 roku pałacowy ogrodnik ze skrzyżowania odmian Aporta (Cesarz Aleksander) i Reneta Baumanna wyhodował nową odmianę jabłek, której nadał nazwę Prinz Albrecht von Preussen (Albrechtsapfel). Jest to miejscowa odmiana, kiedyś bardzo popularna w regionie, nadająca się do uprawy na terenach podgórskich.

W czasie II Wojny Światowej Niemcy urządzili tu magazyn dla zwożonych z całego Śląska dzieł sztuki. Po 1945 roku wyposażenie pałacu zostało wywiezione bądź zdewastowane. W lutym 1946 roku cały kompleks spłonął, podpalony przez żołnierzy radzieckich. Część marmurów z pałacu wykorzystano przy budowie Sali Kongresowej w warszawskim Pałacu Kultury i Nauki.


Bryła pałacu zbudowana jest na planie prostokąta 75,3 na 48,3 m. Cztery narożne wieże mają 33,6 m wysokości. Powierzchnia użytkowa pałacu to blisko 20 tys. m². Dziedzińce wewnętrzne mają wymiary 19,5 na 18,2 m i przedziela je arkadowy krużganek, łączący ścianę północno-wschodnią i południowo-zachodnią.

Obiekt otoczony jest murem, w którego narożnikach znajdują się cztery pary okrągłych baszt. Od północno-zachodniej strony umieszczono w ciągu murów wozownie, a od strony południowo-wschodniej – stajnie.

Pałac położony jest na górze Zameczno, która stanowi rozległy kompleks pałacowo-leśny o powierzchni 1,15 km² w skład którego wchodzi także Mauzoleum, kotłownia zamkowa, ruiny domku myśliwskiego i ruiny pomniejszych obiektów. Obecnie występuje tu wiele pomników przyrody chroniących ponad setkę drzew i krzewów, gdzie tylko w 2018 roku powołano 89 pomników. Drzewa pomnikowe rozsiane są w miarę równomiernie po niemal całym kompleksie, gdzie ich największe zagęszczenie obejmuje tereny wokół zamku oraz południowe i środkowe tereny kompleksu leśnego. Wśród najbardziej rozpoznawalnych drzew jest dąb Jana o obwodzie 525 cm. Znajduje się on w środkowej części kompleksu, tuż przy szczycie jednego ze wzgórz kompleksu.





Zdjęcia: Piotr Iskra, CC BY-SA 4.0 , via Wikimedia Commons