Świątynia powstała w miejscu prawosławnej cerkwi jako cerkiew unicka św. Barbary i klasztor bazyliański, do którego w 1765 roku sprowadzono z kaplicy zamku Radziwiłłów relikwie bł. Jozafata. Od tego czasu datuje się rozwój sanktuarium, do którego zaczęli pielgrzymować wierni z całej Polski, aby uczestniczyć w listopadowych odpustach i starać się o łaskę i pocieszenie.

Klasztor bazyliański uległ kasacji w 1864 roku. Cerkiew unicka funkcjonowała jeszcze 11 lat. W tym czasie dokonano przebudowy świątyni w stylu prawosławnych świątyń rosyjskich oraz usunięto elementy typowe dla katolicyzmu. Aby zapobiec pielgrzymkom katolików postanowiono ukryć relikwie bł. Jozafata Kuncewicza w podziemiach i zamurować je w jednej z krypt.

W 1915 roku świątynia została opuszczona przez prawosławnych wraz z wycofaniem się z miasta armii rosyjskiej. Po zajęciu miasta przez Niemcy świątynia została zamieniona na ewangelicki kościół garnizonowy. W 1917 roku relikwie bł. Jozafata zostały wywiezione do Wiednia.

W 1919 roku świątynia została przekazana kościołowi rzymskokatolickiemu na kościół parafialny. W związku ze zmianą obrządku i rekonsekracją zmieniono wezwanie świątyni. W miejsce św. Barbary za patronkę otrzymała ona Najświętszą Maryję Pannę.





Zdjęcie z zewnątrz: User:Marownia, CC BY-SA 3.0 PL , via Wikimedia Commons
Pozostałe zdjęcia: MOs810, CC BY-SA 4.0 , via Wikimedia Commons