Początki dzisiejszej nekropolii należy łączyć z parafialnym szpitalem uposażonym przez księdza Klemensa Labickiego w 1688 roku. Na początku XVIII wieku szpital szybko zapełniał się chorymi, wskutek epidemii cholery. Plac stał się więc zaczątkiem dzisiejszego cmentarza, na którym chowano zasłużonych mieszkańców miasta, właścicieli majątków, szlachciców.

W 1936 roku pisarz Ferdynand Antoni Ossendowski tak opisywał cmentarz w Zabłudowie: "Na nowym cmentarzu znajduje się kaplica św. Rocha; w jej jasnem, radosnem wnętrzu, w oknach gotyckich, poza obrazem artystycznej roboty, zwraca uwagę portret fundatora, a był nim mieszczanin zabłudowski, rotmistrz huzarów rosyjskich, Kazimierz Ostaszewski w r. 1850. Druga kapliczka św. Magdaleny stoi na starym zupełnie zarośniętym cmentarzu. Wzniósł ją również ten sam nabożny huzar."

Na cmentarzu pochowana jest najstarsza Polka - Katarzyna Piotrowska.

Cmentarz został zamknięty w 1905 roku, jednak ostatniego pochówku dochowano w 1940 roku, na wskutek prośby rodziny zmarłego.

Na terenie cmentarza znajdują się:
- Kaplica pw. św. Rocha, erygowana pod koniec XVIII wieku przez plebana Jakuba Pilkiewicza,
- Tablica poświęcona fundatorowi kaplicy i kamiennego ogrodzenia majorowi Kazimierzowi Ostaszewskiemu,
- Brama wejściowa z czasów fundacji ogrodzenia cmentarza w 1850 roku.
- Najstarszy nagrobek pochodzący z 1853 roku, wystawiony przez Ostaszewskiego opiekunce z lat dziecięcych, Katarzynie Piotrowskiej, która dożyła 113 lat.
- Tablica z nazwiskami poległych za ojczyznę w latach 1918-1920 -mieszkańcom ziemi zabłudowskiej.

W 1986 roku cmentarz został wpisany do rejestru zabytków.






Opracowano na podstawie wikipedii.
Zdjecia: Krzysztof Kundzicz / CC BY-SA (https://creativecommons.org/licenses/by-sa/3.0)