Świątynię ufundowała księżniczka Klementyna z Sanguszków Małachowska. Wzniesiony został na placu Pod Lwem, na zakończeniu Osi Saskiej. Wzorowany na rzymskiej bazylice Santa Maria Maggiore, bazylice św. Pawła za Murami, a wnętrze na kościele Notre-Dame-de-Lorette w Paryżu. Wzniesiony został na planie krzyża łacińskiego, trójnawowy.

Fasada flankowana dwiema wieżami, poprzedzona trójarkadowym przedsionkiem. Na fasadzie znajdują się figury apostołów Piotra i Pawła. Fasadę wieńczy fronton z tympanonem, przedstawiającym Carlo Borromiego (patrona świątyni) udzielającego sakramentu Komunii mieszkańcom Mediolanu podczas epidemii dżumy w 1567 roku. Schody przed głównym wejściem zdobią rzeźby wykonane przez Pawła Malińskiego i Ludwika Kauffmanna wykonane w latach 1841-1849. Rzeźby przedstawiają Ojców Kościoła: Hieronima, Augustyna, Ambrożego, Grzegorza oraz apostołów Piotra i Pawła.

Współczesny wydarzeniom autor - Julian Bartoszewicz, tak opisuje wystrój kościoła (pisownia oryginalna z pominięciem kreskowanego é): "Cały stanął dopiero w 1849 roku. Od połowy października prawie aż do samych dni poświęcenia, pobożni mogli go zwiedzać i oglądać w szczegółach, za złożeniem przy wnijściu dobrowolnej ofiary na korzyść sierot zostających pod opieką towarzystwa dobroczynności. Wielu korzystało z tego pozwolenia i lubowało się świątyniom, jedną z najpiękniejszych w Warszawie. U wejścia przyozdobiły ją wspaniałe kolosalnej wielkości cztery posągi wielkich doktorów kościoła: świętych Hieronima, Ambrożego, Grzegorza i Augustyna, a dwa pierwszych apostołów, ś-tych Piotra i Pawła. Są i nasi święci: Stanisław biskup i Bronisława, w niszach zewnętrznych. Dłuto Malińskiego, Kaufmana i Hegla miało tutaj wiele do roboty, tak w wyrobieniu owych 4-ch posągów, jak i w innych płaskorzeźbach, frontonach i ozdobach, na których widać postaci ś-go Karola Boromeusza, to udzielającego kommuniją, to każącego do ludu, to rozdającego jałmużnę. Napis na fryzie głównego frontonu pomieszczono następujący „Bogu cześć, ś-mu Karolowi Boromeuszowi sława, wiernym zbawienie”. Wnętrze kościoła prześliczne. Ale co rzecz godna uwagi, wszystkie te wyroby jakie tutaj są, pochodzą z fabryk krajowych i pracowali nad nimi li tylko robotnicy krajowi. W ołtarzach tylko pozamieszczano piękne z zagranicy sprowadzone obrazy i malowidła alfresco w presbyterium są pędzla (niewszystkie) cudzoziemskich artystów. W ołtarzu wielkim była z początku Noc święta, czyli Narodzenie Chrystusa, kopija z Corregia, dopóki jej inny nie zastąpił mediolański obraz. W kaplicy mieści się obraz malarza Rubio wspaniały, wystawiający Najświętszą Pannę z dziecięciem na ręku, unoszącą się w obłokach i otoczoną aniołami; po prawej obrazu, stoi po biskupiemu przybrany ś-ty Stanisław, po lewej ś-ty Wawrzyniec. W tejże kaplicy jest portret założycielki. Ambona w formie kielicha ulana w Chlewiskach z żelaza, zdaje się tak lekką, że przenieśćby ją można..."

A dalej opisuje konsekrację świątyni: "Kiedy takim sposobem ukończoną została budowa wspaniałego przybytku, zaczęły się obrzędy poświęcenia. Na ten cel wybrano uroczystość patrona. W wigiliją ś-go Karola odbyła się więc po mieście processyja od kościoła reformatów do murów nowo wzniesionej świątyni, na której celebrował biskup rodopolitański ks. Łubieński. Przed nim postępowała kapituła metropolitalna, liczne duchowieństwo, zakony, bractwa ze światłem jarzęcem i wizerunkami świętych, a za nimi massy ludu. Czterech kapłanów na skromnych marach dźwigało relikwije ś-go patrona, które biskup złożył tymczasem w kościele dolnym. Nazajutrz d. 4 listopada 1849 r. odbyło się samo poświęcenie domu Bożego. Tutaj przewodniczył uroczystości biskup Łubieński, towarzyszyli mu zaś dwaj inni pasterze, miejscowy administrator archidyjecezyi dzisiejszy ksiądz arcybiskup Fijałkowski i biskup kujawski ks. Tomaszewski. … Już od ósmej rano cały plac zalegały tłumy pobożnego ludu, które potem słuchały pierwszej mszy ś-tej odprawianej tutaj przez ks. Łubieńskiego. Elsner umyślnie na ten dzień przed kilką jeszcze laty napisał muzykę, którą wykonali artyści i amatorowie. Pierwsze kazanie powiedział ks. Jan Bogdan, wtedy proboszcz z Kozłowa biskupiego i wydrukował je zaraz w Kuryjerze (Nr. 295); zastanawiał się w nim nad godnością katolickich kościołów i wskazywał, że się w nich dla nas dzieje zbawienie".

W elewacjach bocznych znajdują się zewnętrzne nisze z rzeźbami polskich świętych i błogosławionych (m.in. św. Stanisława Kostki, św. Szymona z Lipnicy, bł. Wincentego Kadłubka, św. Wojciecha, św. Stanisława, św. Jadwigi Śląskiej i św. Jana Kantego.

Przed wejściem głównym znajduje się odlana w brązie figura Matki Boskiej Łaskawej.

W okresie okupacji wokół kościoła istniał tymczasowy cmentarz.

Po powstaniu warszawskim Niemcy wysadzili prezbiterium i boczne kaplice kościoła. Po zakończeniu wojny świątynię odbudowano. W prezbiterium zawieszono XVII-wieczny obraz „Męczeństwo św. Andrzeja”.

W 1965 roku kościół wpisano do rejestru zabytków.






Opracowano na podstawie wikipedii.
Zdjęcie z zewnątrz: Adrian Grycuk / CC BY-SA 3.0 PL (https://creativecommons.org/licenses/by-sa/3.0/pl/deed.en)
Zdjęcia wnętrz: Roman Eugeniusz / CC BY-SA (https://creativecommons.org/licenses/by-sa/3.0)