Pałac wzniesiono według projektu Antonia Corazziego w wyniku przebudowy barokowego pałacu należącego do rodziny Ogińskich. Budynek wzniesiony z przeznaczeniem na rezydencję ministra skarbu Franciszka Ksawerego Druckiego-Lubeckiego pomiędzy budynkiem Giełdy i Banku Polskiego a pałacem Komisji Rządowej Przychodów i Skarbu.

Pałac jest 3-kondygnacyjny, 11-osiowy. Charakterystyczną cechą budynku są wielkie tarasy, rzadko spotykane w architekturze Warszawy.

W dwudziestoleciu międzywojennym gmach, po adaptacji dokonanej w latach 1920–1921 przez Mariana Lalewicza, wraz z sąsiednim pałacem Komisji Przychodów i Skarbu był siedzibą Ministerstwa Skarbu (z adresem ul. Rymarska 3/5).

We wrześniu 1939 budynek został zbombardowany i spalony. Został odbudowany w latach 1950–1954 pod kierunkiem Piotra Biegańskiego i wraz z sąsiednim Pałacem Komisji Rządowej Przychodów i Skarbu został przeznaczony na siedzibę Prezydium Stołecznej Rady Narodowej.

W 1951 przed pałacem odsłonięto pomnik Feliksa Dzierżyńskiego wykonany przez Zbigniewa Dunajewskiego. Monument został rozebrany w 1989, a w 2001 w pobliżu miejsca, w którym stał, odsłonięto pomnik Juliusza Słowackiego.

Pałac jest połączony z sąsiadującym pałacem Komisji Rządowej Przychodów i Skarbu (z którym ma wspólny adres) i pełni funkcje administracyjne. Większą część gmachu zajmują biura Mazowieckiego Urzędu Wojewódzkiego w Warszawie. W znajdującej się na pierwszym piętrze Sali im. Stefana Starzyńskiego obraduje Sejmik Województwa Mazowieckiego.


Tablice umieszczone na budynku pomiędzy arkadami parteru upamiętniają:
- przywódców Klubu Jakobinów (odsłonięta w 1952).
- Antonia Corazziego (w 1977, w stuletnią rocznicę śmierci architekta)
- Franciszka Ksawerego Druckiego-Lubeckiego
- Eugeniusza Kwiatkowskiego (2000)
- Piotra Michałowskiego (2011).






Opis skopiowano z wikipedii.
Zdjęcia: Adrian Grycuk, CC BY-SA 3.0 PL , via Wikimedia Commons