Cmentarz powstał na przełomie XIII i XIV wieku, przy nieistniejącym już dziś kościele św. Stanisława Biskupa w ówczesnej wsi Kamion. W XVII wieku cmentarz okazał się być zbyt ciasny i zmarłych zaczęto chować na cmentarzu w pobliskim Skaryszewie. Ostatecznie cmentarz użytkowano do 1887 roku, kiedy to otworzono cmentarz Bródnowski. Na przestrzeni wieków, był miejscem pochówki m.in. dla uczestników bitwy ze Szwedami w 1656 roku, powstańców Kościuszkowskich, uczestników Bitwy pod Grochowem w 1831 roku oraz żołnierzy obu wojen światowych. Groby z okresu powstania Kościuszkowskiego zostały zniszczone bez śladu i dopiero odtworzone w późniejszym czasie.

Cmentarz Kamionkowski jest jedynym ocalałym przykościelnym cmentarzem, jakie funkcjonowały w Warszawie od czasów średniowiecza (takie cmentarze zlokalizowane były m.in. przy kościołach parafialnych: Nawiedzenia Najświętszej Marii Panny na Nowym Mieście, św. Jana na Starym Mieście, św. Krzyża, na Ujazdowie i kościele św. Trójcy na Solcu).

Na cmentarzu znajduje się około 5 nagrobków z połowy XIX wieku, wykonanych z piaskowca. Najstarszy zachowany pochodzi z 1827 roku. Cmentarz znajduje się w bezpośrednim sąsiedztwie konkatedry Matki Bożej Zwycięskiej. Powierzchnia nekropolii wynosi 1,35 ha. Na jej terenie znajduje się zabytkowa drewniana dzwonnica licząca dwie kondygnacje – w jej wnętrzu znajdują się dwa dzwony z których starszy powstał w 1722 roku.

W 1979 roku cmentarz wpisano do rejestru zabytków.






Opracowano na podstawie wikipedii.
Zdjęcia: Cezary Piwowarski / CC BY-SA (https://creativecommons.org/licenses/by-sa/4.0)