Jako jeden z najnowocześniejszych obiektów w stolicy przez lata przyciągał turystów, w szczególności ludność wiejską. Współautorką projektu była Małgorzata Handzelewicz-Wacławkowa, a w realizacji budynku uczestniczyła architekt i pisarka Joanna Chmielewska.

Na zjeździe kółek rolniczych w 1912 chłopi domagali się rozpoczęcia budowy „Domu Chłopa”, finansowanego ze składek, w Warszawie, który miałby być fundamentem kultury wiejskiej. Jednak w tamtych czasach nie było na to miejsca ze względu na sytuację polityczną i gospodarczą. W 1938 próby podjęła młodzież wiejska, która zaczęła wpłacać pierwsze pieniądze. Przez wybuch II wojny światowej nie udało się tego projektu zrealizować. W PRL myśl o „Domu Chłopa” odżyła. Chłopi zaczęli wpłacać składki pieniężne na budowę, na terenie kraju zawiązały się społeczne komitety budowy. Fundusze na ten cel gromadzono również przez zbiórkowe cegiełki.

W 1956 Prezydium Rządu podjęło uchwałę o budowie „Domu Chłopa”. W wyniku konkursu architektonicznego został wybrany projekt Bohdana Pniewskiego i Małgorzaty Handzelewicz-Wacławek. Budowa „Domu Chłopa” rozpoczęła się pod koniec marca 1958 i zakończyła we wrześniu 1961.

W 1962 na dziedzińcu „Domu Chłopa” odsłonięto pomnik Marii Konopnickiej.


Charakterystyczną częścią „Domu Chłopa” jest falisty dach, który kształtem ma przypominać łany zboża.

W latach 1998–2002 budynek został poddany remontowi, w wyniku którego znaczna część dekoracji autorstwa Hanny i Gabriela Rechowiczów została pokryta tynkiem. Twórców eksperymentalnej techniki tworzenia murali łączącej ceramikę, freski i szkło zainspirowała sztuka ludowa. Do dzisiejszych czasów przetrwała część złotych mozaik nawiązujących do kłosów zboża, a od ulicy Wareckiej zasłonięto w 2003 fasadę unowocześnionym skrzydłem hotelu Gromada.





Opis skopiowano z wikipedii.