Budynek został wzniesiony w latach 30. XIX wieku dla rodziny Osterloffów. Karol Osterloff w 1835 nabył część dóbr Grochów i zbudował tam browar, gorzelnię i wytwórnię wina szampańskiego.

Po opuszczeniu Warszawy przez Rosjan w sierpniu 1915, w dworku uruchomiono polską szkołę, w której napisała swoje pierwsze wiersze Pola Gojawiczyńska. Od 1918 roku w pałacyku znajdował się sierociniec prowadzony przez metodystów. W 1924 roku obiekt zakupił Andrzej Wierzbicki, który w latach 1925–1927 wyremontował gruntownie budynek. Dworek został uszkodzony podczas II wojny światowej. Został odrestaurowany w 1956.

Obecnie w budynku mieści się Państwowa Szkoła Muzyczna I stopnia nr 3 im. Juliusza Zarębskiego.

Według legendy podczas bitwy grochowskiej w lutym 1831 dworek miał być kwaterą gen. Józefa Chłopickiego (w rzeczywistości budynek został wzniesiony po powstaniu listopadowym). Legendę utrwala w nazwie pobliska ulica Kwatery Głównej.

Otoczony parkiem dwór posiada boniowaną pasowo kondygnację przyziemia. W trójprzęsłowym ryzalicie fasady znajdują się drzwi wejściowe oraz drzwi balkonowe na piętrze. Płyta balkonu wsparta na konsolach rozciąga się na całą szerokość ryzalitu. Barokowa balustrada balkonu została zamontowana wtórnie w 1935 i pochodzi prawdopodobnie z osiemnastowiecznej warszawskiej kamienicy. Kondygnacje rozdziela pseudoarkadkowy gzyms.

Całość wieńczy profilowany gzyms koronujący ponad którym znajduje się czterospadowy ceramiczny dach. W ściany budynku wmurowane zostały kule armatnie znalezione na polu bitwy grochowskiej.

Legenda o tym, że w Dworku Grochowskim w lutym 1831 roku kwaterował gen. Józef Chłopicki stała się inspiracją dla Stanisława Wyspiańskiego do umieszczenia w jego wnętrzach akcji dramatu Warszawianka.





Opis skopiowano z wikipedii.
Zdjęcia wnętrza: Adrian Grycuk, CC BY-SA 3.0 PL , via Wikimedia Commons
Zdjęcia z zewnątrz: Alina Zienowicz Ala z, CC BY-SA 3.0 , via Wikimedia Commons