Kościół wzniesiony z fundacji Jana Klemensa Branickiego powstawał w dwóch etapach. Budowę rozpoczęto w 1742 roku a wieże powstały pod koniec 1748.

Późnobarokowy kościół jest świątynią typu bazylikowego z okazałą elewacją frontową określaną jako fasada parawanowa. Pokryty jest jasnożółtym tynkiem glinowym i czerwonym dachem, co jest charakterystyczne dla tego regionu. Po obu stronach frontowej elewacji znajdują się dwie wieże arkadami i łukami z korpusem kościoła. Dziedziniec jest zamknięty od czoła żelaznym ogrodzeniem oraz bramą, zdobioną popiersiami czterech Ewangelistów.

Wnętrze kościoła zdobią polichromie wykonane w 1749 roku. Bogato zdobiony ołtarz barokowo-rokokowy pochodzi z 1750 roku. W nawach bocznych znajduje się sześć polichromowanych i złoconych ołtarzy.

Na ścianach po obu stronach wejścia znajdują się dwa portrety małżonków Branickich - Jana Klemensa Branickiego i Izabeli z Poniatowskich autorstwa nadwornego malarza Branickich - Augusta Mirysa. Polichromie nawy głównej i naw bocznych zostały wykonane w latach 1910-1912 i zostały wykonane zgodnie z trendami malarstwa XVIII wieku. Konfesjonały, chrzcielnica i ambona pochodzą z około 1750 roku.

Nad kruchtą rozciąga się balkon z rokokowymi organami, zbudowanymi około 1760 roku podobnie jak towarzyszący kościołowi zespół klasztorny.

W świątyni znajduje się kielich, którego używał Jan Paweł II w czasie mszy świętej podczas pielgrzymki do Łomży w 1991 roku. Od dnia śmierci Papieża kielich używany jest przy odprawianiu mszy w największe uroczystości kościelne.
W 1958 roku kościół został wpisany do rejestru zabytków.








Opracowano na podstawie wikipedii.