Kamień węgielny pod kościół wmurowano prawdopodobnie 13 października 1913 roku, a budowę ukończono w roku 1919. Od początku aż do 1945 pełnił funkcję ewangelickiego kościoła garnizonowego w Szczecinie. Zaraz po wojnie był pierwszą czynną świątynią Szczecina. Poświęcony został 29 czerwca 1945 r., a konsekrowany 2 czerwca 1978. 29 listopada 1959 dekretem ks. bp. Wilhelma Pluty utworzono kaplicę wieczystej adoracji oraz wprowadzono stały dyżur spowiedników. W dniu odpustu parafialnego 19 czerwca 1998 roku w Uroczystość Najświętszego Serca Pana Jezusa przez ks. abp. Mariana Przykuckiego świątynia została ustanowiona Sanktuarium Najświętszego Serca Pana Jezusa. Jest to pierwsze sanktuarium pod takim wezwaniem w Polsce. Od tamtej pory proboszcz jest również kustoszem Sanktuarium. Kościół pełni także rolę centrum duszpasterstwa akademickiego w Szczecinie. Popularny ze względu na szopki wigilijne z żywymi zwierzętami i aktorami wystawiane przed kościołem.

W uroczystość Najświętszego Serca Pana Jezusa odbywa się procesja ulicami miasta z kościoła pw. św. Andrzeja Boboli do Sanktuarium Najświętszego Serca Pana Jezusa.

Duszpasterstwo w kościele od 1945 roku prowadzone jest przez księży z Towarzystwa Chrystusowego dla Polonii Zagranicznej. Obecnym kustoszem Sanktuarium jest ks. Jarosław Staszewski SChr.

Trójnawowy kościół wybudowano z żelbetu na planie prostokąta w stylu art novou, z półkoliście wyodrębnionym zamkniętym prezbiterium i szeroką wieżą ozdobioną płaskorzeźbą Chrystusa, według projektu architekta Bernarda Stahla dla parafii ewangelickiej. Prawdopodobnie był pierwszą w ówczesnym państwie pruskim budowlą sakralną konstrukcji żelbetowej. Nad głównym wejściem widać płaskorzeźbę z wyobrażeniem walki św. Jerzego ze smokiem. Wewnątrz w prezbiterium znajduje się neogotycki ołtarz przedstawiający Ostatnią Wieczerzę.




Opis skopiowano z wikipedii.