Kamienica stanowi jeden z niewielu przykładów dawnego budownictwa mieszczańskiego w mieście. Budowano ją stopniowo w latach 1539–1547 na polecenie bankierskiego rodu Loitzów (m.in. Hans II i Anna Loitz), prawdopodobnie na murach kamienicy z XV w. Po bankructwie rodziny Loitzów i ich ucieczce do Polski w 1572 kamienicę przejęli Książęta pomorscy. Po upadku księstwa pomorskiego dom w połowie XVII w. stał się siedzibą szwedzkiego radcy Rosenhandta.

W XVIII wieku dom przejęli bracia Dubendorf. Założyli w niej cukiernię zwaną odtąd Dworem Szwajcarskim. Podczas II wojny światowej w roku 1944 w wyniku nalotu wnętrze kamienicy zostało doszczętnie wypalone.

Odbudowano ją w 1955 r., od tego czasu mieści się tu Liceum Plastyczne.


Cechy charakterystyczne budynku:
- pomarańczowa elewacja z wyraźnym podziałem, bogata dekoracja ozdobiona falistymi i kolistymi maswerkami nawiązująca do zdobień pobliskiego Zamku Książąt Pomorskich
- charakterystyczne, skośne okna kotarowe na klatce schodowej – wieży
- wbudowana w elewację wschodnią płaskorzeźba „Nawrócenie św. Pawła”. Płaskorzeźba pochodzi z połowy XVI w. i wykonana została w warsztacie Hansa Schencka – nadwornego rzeźbiarza elektora brandenburskiego Joachima II. Na ścianie budynku znajduje się kopia rzeźby – oryginał przechowywany jest w szczecińskim muzeum.



Opis skopiowano z wikipedii.
Zdjęcia: Dorota Kowalik, CC BY 3.0 , via Wikimedia Commons