Obecna wikarówka w typie ogrodowej rezydencji pochodzi z 1750 roku, ale wcześniej istniał tu budynek o zbliżonym przeznaczeniu.
Podobne, stojące w ogrodach domy były popularne w XVIII wieku wśród duchowieństwa, zamożnych mieszczan i szlachty. Budowano je w pobliżu miasta. Obiekty te był protoplastami późniejszych podmiejskich willi i architektoniczne zakorzenione były w dworku barokowym, typowym dla polskiej szlachty. Formę budynkowi nadaje przede wszystkim wysoki dach mansardowy tzw. polski, kryty gontem (nieczęste w Poznaniu) i prosty, dwutraktowy układ wnętrz z sienią na głównej osi (układ z czarną kuchnią, jeden strop, stolarka okienna i oryginalny butelkowy komin zachowały się bez zmian). Szachulec z XIX wieku zastąpiono cegłą.

W 1960 roku obiekt wpisano do rejestru zabytków.




Zdjęcie: Tomasz Stachowiak, CC BY-SA 3.0 PL , via Wikimedia Commons