Autor
Opis
Rzymskokatolicka, drewniana świątynia znajdująca się w Opolu-Czarnowąsach.
Obecny kościół jest rekonstrukcją oryginalnego, który spłonął w 2005 roku. Budowla położona jest na Szlaku Drewnianego Budownictwa Sakralnego.
Oryginalny kościół wybudowano w latach 1684–1688 z inicjatywy prepozytora miejscowego klasztoru Balthasara De Gerberta von Hornana. Za cenę 200 talarów pracę podjął cieśla Christoph Mlensky (Krzysztof Młeński) z Poręby. Prawdopodobnie świątynia stanęła na zgliszczach starszego kościoła, zniszczonego podczas wojny trzydziestoletniej.
Kościół kilkukrotne odnawiano – w 1772, 1901, 1930 i 1958.
Orientowana świątynia stała niedaleko granic administracyjnych Opola, na wschód od Czarnowąsów, przy cmentarzu. Kościół wzniesiono na podmurowaniu – był konstrukcji zrębowej, z dachem siodłowym krytym gontem, ściętym od zachodu i zaokrąglonym od wschodu. Otoczony był sobotami. Nad główną nawą znajdowała się wieżyczka na sygnaturkę, zakończona latarnią i cebulastym hełmem.
Kościół składał się z prezbiterium (zamkniętego trójbocznie), nawy (o płaskim stropie) z dwoma kaplicami umieszczonymi po jej obu stronach (posiadały sklepienie kolebkowe, a dach nad nimi był półkolisty) i zakrystii.
Kościół posiadał bogate wyposażenie późnobarokowe.
Drewniany ołtarz główny pochodził z XVII wieku – był trójdzielny i dwukondygnacyjny. W centralnym miejscu znajdował się obraz olejny ze św. Anną tłumaczącą Maryi Pismo Święte. Po bokach umieszczono dwie figury Ojców Kościoła, natomiast u góry umieszczono kolejny obraz olejny – przedstawiał spotkanie Maryi ze św. Elżbietą.
Po bokach nawy były kolejne dwa barokowe ołtarze ze XVII wieku – olejne obrazy przedstawiały św. Norberta (po lewej) oraz św. Augustyna (po prawej stronie). Również w kaplicach bocznych umieszczono ołtarze – podobne były one do ołtarza głównego. W lewej kaplicy centralnym punktem ołtarza był obraz męczeństwa św. Wawrzyńca, a w górnej części mniejszy obraz św. Szczepana. Uzupełniały go figury św. Huberta i św. Antoniego. Analogicznym głównym obrazem ołtarza w prawej kaplicy były sceny z życia św. Jadwigi Śląskiej, a górnym scena chrztu Chrystusa. Po bokach umieszczono figury książąt Kościoła. Także i te ołtarze to dzieło twórców z XVII wieku, wykonane w stylu barokowym. Uzupełniały je barokowe świeczniki.
Dawna wisząca ambona pochodziła z 1700 – ustawiono ją obok wejścia do zakrystii. Zwieńczał ją dach z figurą św. Pawła.
Analizy stylistyczne elementów wyposażenia przypisywały je warsztatowi Christopha Königera z Wrocławia (był on autorem m.in. nieistniejącego ołtarza w kościele klasztornym w Czarnowąsach).
Nawę główną od prezbiterium oddzielał łuk tęczy z tradycyjną rzeźbą Ukrzyżowania z XVIII wieku. Cenne wyposażenie uzupełniała drewniana, późnogotycka chrzcielnica w jednej z kaplic bocznych oraz rzeźba z ok. 1700, przedstawiająca św. Annę z Maryją. Jest to jeden z niewielu elementów dawnego wyposażenia, który nie spłonął w pożarze – w tamtym czasie nie było jej w kościele.
Kościół zdobiła polichromia, której motywem były gwiazdki na jasnym tle. Powstała prawdopodobnie w XVIII wieku, choć niektóre fragmenty mogły zostać namalowane lub przemalowane później. Chór muzyczny podtrzymywały dwie kolumny.
Kościół spłonął doszczętnie w nocy z 19 na 20 sierpnia 2005, mimo iż posiadał wyposażenie przeciwpożarowe. Śledztwo wykazało, że przyczyną było podpalenie (budynek polano benzyną), ale sprawcy nie ustalono.
Zdecydowano się na odbudowę w niemal identycznym kształcie – zlikwidowano jedynie niewielkie piętro i schody nad przedsionkiem. Zrekonstruowaną świątynię otwarto ponownie w 2007.
Nowy ołtarz główny stylizowany jest na okres baroku. Również polichromia nawiązuje do dawnej, sprzed pożaru.
Ponieważ poza figurą św. Anny niewiele ocalało z dawnego wyposażenia (odnaleziono jedynie tabernakulum wraz z dwoma kielichami, metalowe wazony, świeczniki, kraty oraz mocno zniszczoną przez ogień chrzcielnicę) wnętrze kościoła nie posiada obecnie cech zabytkowych. Wspomniana figura św. Anny jest współcześnie główną częścią ołtarza głównego, ze zgliszcz wydobyto też figurę św. Barbary, którą poddano konserwacji i ona także powróciła do odbudowanego obiektu.
Tablice Drogi krzyżowej są całkowicie współczesne (dawne pochodziły z XVIII wieku). W miejsce zniszczonych ołtarzy bocznych pojawiły się nowe – jeden poświęcony jest papieżowi Janowi Pawłowi II, a drugi Miłosierdziu Bożemu.
Opis skopiowano z wikipedii.
Zdjęcia: Sławomir Milejski, CC BY-SA 4.0 , via Wikimedia Commons
Oryginalny kościół wybudowano w latach 1684–1688 z inicjatywy prepozytora miejscowego klasztoru Balthasara De Gerberta von Hornana. Za cenę 200 talarów pracę podjął cieśla Christoph Mlensky (Krzysztof Młeński) z Poręby. Prawdopodobnie świątynia stanęła na zgliszczach starszego kościoła, zniszczonego podczas wojny trzydziestoletniej.
Kościół kilkukrotne odnawiano – w 1772, 1901, 1930 i 1958.
Orientowana świątynia stała niedaleko granic administracyjnych Opola, na wschód od Czarnowąsów, przy cmentarzu. Kościół wzniesiono na podmurowaniu – był konstrukcji zrębowej, z dachem siodłowym krytym gontem, ściętym od zachodu i zaokrąglonym od wschodu. Otoczony był sobotami. Nad główną nawą znajdowała się wieżyczka na sygnaturkę, zakończona latarnią i cebulastym hełmem.
Kościół składał się z prezbiterium (zamkniętego trójbocznie), nawy (o płaskim stropie) z dwoma kaplicami umieszczonymi po jej obu stronach (posiadały sklepienie kolebkowe, a dach nad nimi był półkolisty) i zakrystii.
Kościół posiadał bogate wyposażenie późnobarokowe.
Drewniany ołtarz główny pochodził z XVII wieku – był trójdzielny i dwukondygnacyjny. W centralnym miejscu znajdował się obraz olejny ze św. Anną tłumaczącą Maryi Pismo Święte. Po bokach umieszczono dwie figury Ojców Kościoła, natomiast u góry umieszczono kolejny obraz olejny – przedstawiał spotkanie Maryi ze św. Elżbietą.
Po bokach nawy były kolejne dwa barokowe ołtarze ze XVII wieku – olejne obrazy przedstawiały św. Norberta (po lewej) oraz św. Augustyna (po prawej stronie). Również w kaplicach bocznych umieszczono ołtarze – podobne były one do ołtarza głównego. W lewej kaplicy centralnym punktem ołtarza był obraz męczeństwa św. Wawrzyńca, a w górnej części mniejszy obraz św. Szczepana. Uzupełniały go figury św. Huberta i św. Antoniego. Analogicznym głównym obrazem ołtarza w prawej kaplicy były sceny z życia św. Jadwigi Śląskiej, a górnym scena chrztu Chrystusa. Po bokach umieszczono figury książąt Kościoła. Także i te ołtarze to dzieło twórców z XVII wieku, wykonane w stylu barokowym. Uzupełniały je barokowe świeczniki.
Dawna wisząca ambona pochodziła z 1700 – ustawiono ją obok wejścia do zakrystii. Zwieńczał ją dach z figurą św. Pawła.
Analizy stylistyczne elementów wyposażenia przypisywały je warsztatowi Christopha Königera z Wrocławia (był on autorem m.in. nieistniejącego ołtarza w kościele klasztornym w Czarnowąsach).
Nawę główną od prezbiterium oddzielał łuk tęczy z tradycyjną rzeźbą Ukrzyżowania z XVIII wieku. Cenne wyposażenie uzupełniała drewniana, późnogotycka chrzcielnica w jednej z kaplic bocznych oraz rzeźba z ok. 1700, przedstawiająca św. Annę z Maryją. Jest to jeden z niewielu elementów dawnego wyposażenia, który nie spłonął w pożarze – w tamtym czasie nie było jej w kościele.
Kościół zdobiła polichromia, której motywem były gwiazdki na jasnym tle. Powstała prawdopodobnie w XVIII wieku, choć niektóre fragmenty mogły zostać namalowane lub przemalowane później. Chór muzyczny podtrzymywały dwie kolumny.
Kościół spłonął doszczętnie w nocy z 19 na 20 sierpnia 2005, mimo iż posiadał wyposażenie przeciwpożarowe. Śledztwo wykazało, że przyczyną było podpalenie (budynek polano benzyną), ale sprawcy nie ustalono.
Zdecydowano się na odbudowę w niemal identycznym kształcie – zlikwidowano jedynie niewielkie piętro i schody nad przedsionkiem. Zrekonstruowaną świątynię otwarto ponownie w 2007.
Nowy ołtarz główny stylizowany jest na okres baroku. Również polichromia nawiązuje do dawnej, sprzed pożaru.
Ponieważ poza figurą św. Anny niewiele ocalało z dawnego wyposażenia (odnaleziono jedynie tabernakulum wraz z dwoma kielichami, metalowe wazony, świeczniki, kraty oraz mocno zniszczoną przez ogień chrzcielnicę) wnętrze kościoła nie posiada obecnie cech zabytkowych. Wspomniana figura św. Anny jest współcześnie główną częścią ołtarza głównego, ze zgliszcz wydobyto też figurę św. Barbary, którą poddano konserwacji i ona także powróciła do odbudowanego obiektu.
Tablice Drogi krzyżowej są całkowicie współczesne (dawne pochodziły z XVIII wieku). W miejsce zniszczonych ołtarzy bocznych pojawiły się nowe – jeden poświęcony jest papieżowi Janowi Pawłowi II, a drugi Miłosierdziu Bożemu.
Opis skopiowano z wikipedii.
Zdjęcia: Sławomir Milejski, CC BY-SA 4.0 , via Wikimedia Commons
Lokalizacja
Opole, opolskie