Cmentarz założony został na terenie Nowej Wsi Królewskiej w 1822 roku, czyli 10 lat po powstaniu w Opolu gminy żydowskiej. Gdy w 1812 roku doszło do równouprawnienia Żydów na Śląsku, społeczność żydowska w Opolu liczyła 48 osób.

Pierwszego pogrzebu na cmentarzu dokonano jesienią 1821 roku. Pochowano wówczas nauczyciela Gimpela Poznera. Ówczesny cmentarz był niewielki. Zajmował teren około 0.12 ha. W 1866 roku od rolnika B. Dudy odkupiono 0,43 ha i utworzono kwaterę II, a na przełomie XIX i XX wieku dołączono III kwaterę.


Ostatni pochówek na opolskim kirkucie odbył się w 1940 roku. II wojna światowa nie przyniosła wielu zniszczeń. Po wojnie cmentarz przejęła gmina żydowska z Wrocławia i zatrudniła dozorcę oraz wyremontowała dom pogrzebowy. Cmentarz oficjalnie zamknięto w 1963 roku. W 1969 roku oddzielono z cmentarza część terenu od ul. Józefa Walecki z domem przedpogrzebowym, kostnicą i mieszkaniem stróża. Po ich zburzeniu wybudowano tam budynek mieszkalny oraz warsztaty.

Na powierzchni 0,3 hektara zachowało się około 150 nagrobków, z których najstarszy pochodzi z 1840 roku (Margaliot Schnitzer, babka Emina Paszy). Na cmentarzu spoczywają obok siebie rabini, lekarze, aptekarze, adwokaci, kupcy, przedsiębiorcy. W kwaterze nr I dominują tradycyjne macewy z inskrypcjami w języku hebrajskim, w kwaterze II więcej jest płyt nagrobnych z napisami hebrajsko-niemieckimi lub tylko niemieckimi.




Zdjęcia: Tomasz Leśniowski, CC BY-SA 3.0 , via Wikimedia Commons