Do świątyni dostawiono dwie kaplice w XVIII wieku. Po kilkukrotnych przebudowach (spowodowanych pożarami) m.in. w 1729 i 1841 roku kościół utracił swoje cechy stylowe. Franciszkanie w 1864 roku zmuszeni byli opuścić klasztor w wyniku represji po powstaniu styczniowym. Zakonnicy powrócili tu w 1919 roku, ale ponownie opuścili klasztor w latach 1925-1937. Podczas II Wojny Światowej w kościele Niemcy urządzili magazyn nawozów mineralnych, w wyniku czego wnętrze kościoła w znacznym stopniu zostało zdewastowane. Po II Wojnie Światowej kościół ponownie znalazł się w rękach franciszkanów aż do 1973 roku, kiedy przekazali ją diecezji włocławskiej. W latach 1973-1978 miał miejsce remont świątyni.

Świątynia została wzniesiona z cegły. Do zabytkowego wyposażenia należą:
- ołtarz główny z 1752 roku, rokokowy, zdobiony rzeźbioną Grupą Ukrzyżowania
- dwa konfesjonały z II połowy XVIII wieku, w stylu rokokowym
- rzeźba Matki Boskiej z II połowy XVIII wieku
- dwa drewniane krucyfiksy z XVIII wieku
- obraz św. Józefa z I poł. XVII wieku
- obraz Matki Boskiej Szkaplerznej pochodzący z przełomu XVII/XVIII wieku, słynący łaskami
- wieczna lampa z XVII wieku
- pacyfikał z relikwiami św. Antoniego, pochodzący z XVIII wieku.





Opracowano na podstawie wikipedii.
Zdjęcia: Pko / CC BY-SA (https://creativecommons.org/licenses/by-sa/4.0)