Pierwszymi właścicielami obiektu byli Lubomirscy. Uważa się, że fundatorem był Jerzy Sebastian Lubomirski. Następnie obiekt przejął jego syn - Stanisław Herakliusz. Następnym właścicielem była Elżbieta z Lubomirskich Sieniawska.

Pałac przeszedł w ręce Czartoryskich w 1731 roku, za sprawą małżeństwa Marii Zofii Sieniawskiej z Augustem Aleksandrem Czartoryskim. Mieszkający w Puławach Czartoryscy posiadłość traktowali jako jeden z wielu pałaców, powierzając go opiece kolejnych rezydentów.

Ostatnimi właścicielami z rodu Czartoryskich byli Adam Kazimierz i Izabella z Flemmingów Czartoryscy, którzy w 1812 roku sprzedali pałac notariuszowi departamentu lubelskiego Marcinowi Łodzi-Kobylińskiemu. W kolejnych latach pałac i zabudowania dzierżawione były przez fabrykę tabaki i tytoniu. Z zapisków pochodzących z lat 30. XIX wieku wynika, że mimo przemysłowej eksploatacji budynku pałac nadal wyglądał imponująco.

W 1860 roku obiekt nabył warszawski bankier - Leopold Kronenberg, w celu dalszego prowadzenia fabryki. Sześć lat później fabrykę zlikwidowano a pałac przejęli nowy właściciele. Od tego momentu właściciele zmieniali się co kilka lat. Ta sytuacja nie sprzyjała utrzymaniu budynku w dobrym stanie.

Pałac został poważnie uszkodzony podczas II Wojny Światowej. W 1939 roku w obiekt trafiła bomba, a w 1944 roku uciekający Niemcy zaprószyli ogień. Rok później rozebrano spalone mury przylegające do pałacu, uporządkowano plac i rozpoczęto odbudowę w wyniku czego przywrócono pierwotny układ wnętrz, wprowadzono instalacje i podwyższono dachy. W 1973 roku pałac stał się siedzibą Lubelskiego Towarzystwa Naukowego. Po wykonaniu generalnego remontu budynku przywrócono mu jego reprezentacyjny charakter.





Zdjęcia: Przemek Pietrak, CC BY-SA 3.0 , via Wikimedia Commons