Na skraju miejscowości wznosi się nasyp ziemny w formie graniastosłupa z prostokątną podstawą o wymiarach 95 x 125 m., którego górne plateau wyniesione jest 4,5 m nad poziom otaczającej nasyp fosy. W wyniku badań nasyp został rozpoznany jako pozostałość nieukończonego czterobastionowego założenia otoczonego fosą z kamiennym budynkiem o wymiarach 12,5 na 27 metrów w kurtynie bramnej.

W starszej literaturze obiekt ten określany był jako nasyp – pozostałość po nowożytnej fortalicji i jako fortalicja ziemna wpisany został do rejestru zabytków w 1967 roku.

Obiekt ten to jedyne założenie tego typu na obszarze Polski centralnej, podobny zrealizowano w mniejszej skali w Białej koło Wielunia.

Badania archeologiczne wykazały, że obiekt nigdy nie został ukończony, a prace przerwano około połowy XVII wieku, co mogło mieć związek z wydarzeniami potopu szwedzkiego. W północnej części pomiędzy wydłużonymi nasypami rozpoczęto wznosić lub wzniesiono kamienny budynek na rzucie prostokąta o wymiarach 12,5–13 na 27 m i grubości ścian 1,5-1,7 m. Boczne ziemne nasypy znajdujące się od strony ścian szczytowych budynku prawdopodobnie miały pierwotnie formę bastionów. Badania nie wykazały jednak śladów intensywnego użytkowania obiektu, co może świadczyć o tym, że nie został on nigdy ukończony.

W 2007 roku rozpoczęto prace nad przygotowaniem projektu zagospodarowania Kopca. Kopiec oddano do użytku w czerwcu 2011 roku.

Z zamkiem związana jest legenda, wedle której jedna z właścicielek zamku z rodu Sadowskich nie chciała poślubić byłego narzeczonego, który zhańbił się współpracą ze Szwedami w czasie potopu szwedzkiego. Wobec znacznej przewagi Szwedów, otworzyła bramy zamku a następnie wysadziła go prochem.






Zdjecie: hiuppo, CC BY-SA 3.0 , via Wikimedia Commons