Park jest obok Parku Oliwskiego i Parku Oruńskiego trzecim co do wielkości i znaczenia zabytkowym założeniem ogrodowym w Gdańsku. Zaliczany jest do grupy Parków Zdrojowych. Powierzchnia parku wynosi 10 ha.

Park powstawał od 1831 roku, jako ochrona drogi łączącej rosyjskie wojskowe magazyny znajdujące się w Brzeźnie i stację kwarantanny z Nowym Portem. Drzewa miały stanowić zabezpieczenie ważnego dla wojsk rosyjskich traktu przed nawiewaniem od strony morza piasku. W latach 1840-1842 młody lasek przekształcono w park z osiami widokowymi na Zatokę Gdańską, punktem widokowym oraz skwerem z poidełkiem i pergolą. Nazwany został Brzeźnieńskim Laskiem i stanowił atrakcyjne zaplecze rekreacyjne dla licznych klientów pobliskich zakładów kąpielowych.

W 1896 roku w bezpośrednim sąsiedztwie parku zbudowano stanowiska Baterii Plażowej dla sześciu dział 210 mm a w latach 1908-1914 schrony betonowe. Włączono je do zespołu parkowego po Traktacie Wersalskim i ustanowionym w nim zdemilitaryzowaniu Wolnego Miasta Gdańska.

Od 1925 roku dominującym elementem nad parkiem był pomnik ku czci poległych żołnierzy 17 Pułku Artylerii Pieszej zbudowany na jednym ze schronów. Miał on formę wysokiej kolumny zwieńczonej złotą kulą. Został zniszczony pod koniec lat 50. XX wieku.

Po wojnie park zatracił swoje cechy charakterystyczne dla parku zdrojowego, przekształcając się stopniowo w zdziczały park leśny.

Od 2002 roku park nosi imię Jana Jerzego Haffnera. W 2001 roku rozpoczęła się rewitalizacja parku, która trwała do lipca 2010 roku.

Drzewostan parku liczy około 5000 sztuk. Znajdują się tu m.in.: olsza czarna i szara, wierzba biała, jesion, klon, sosna, jawor, wiąz i brzoza brodawkowa.





Opracowano na podstawie wikipedii.
Zdjęcia: Brosen / CC BY-SA (http://creativecommons.org/licenses/by-sa/3.0/)