Warsztaty metalurgiczne funkcjonowały tej okolicy już w XVI wieku. Najstarszym zachowanym dokumentem jest akt sprzedaży z 1597 roku.
W latach 1628–1733 kuźnia należała do rodziny Remus.
Od roku 1830 kuźnia należała do Daniela Mąglowskiego.
W latach 1918–1945 kuźnia należała do Maxa Hansena.

W 1948 roku kuźnia zakończyła funkcjonowanie a w 1957 roku obiekt został przejęty przez Muzeum Techniki w Warszawie. Po przeprowadzonych remontach w latach 1960-1963 i 1975-1976 kuźnie udostępniono do zwiedzania w 1978 roku.
Do 2017 roku kuźnia była jedynym funkcjonującym obiektem tego typu w Polsce.
Budynek wykonany z drewna, składa się z dwóch części przedzielonych Potokiem Oliwskim. Każda z części wyposażona jest w młot napędzany kołem wodnym o średnicy 4 metry z 44 łopatkami o długości 8 metrów oraz piec grzewczy. Dźwignia przy obrocie wału unosi młot o wadze około 250 kg który następnie spada na kowadło z wysokości około 40 cm.

Na wyposażeniu znajdują się także nożyce mimośrodowe, poruszane kołem wodnym. Nożyce umożliwiają cięcie rozgrzanego żelaza o grubości 40mm. Obiekt znajduje się na Kartuskim Szlak Turystycznym.

W sąsiedztwie kuźni znajduje się zabytkowy Dwór Schwabego i Dwór Ernstall.






Opracowano na podstawie wikipedii.