Ceglana budowla na planie ośmioboku z ośmioma kondygnacjami stanowisk strzelniczych jest najwyższą ze średniowiecznych baszt gdańskich. Ma 36 metrów wysokości. Mury ceglanego trzonu mają grubość od 2,5 m w przyziemiu do 1,2 m w wyższych partiach.

Basztę wzniesiono w północno-zachodnim narożników murów obronnych Głównego Miasta. Dzięki swojej znakomitej wysokości, miała prawdopodobnie umożliwiać obserwację przedpola w razie ataku od strony Starego Miasta (które w tym czasie nie posiadało wówczas własnych obwarowań). Do baszty prowadziło wejście z poziomu ganku straży muru wysokiego, przylegającego do baszty od południowej strony oraz w wejście znajdujące się w przyziemiu od strony Głównego Miasta.

Pod krawędzią dachu zachowały się ceglane arkady wsparte na kamiennych konsolach osłaniające machikuły - obiegający basztę nadwieszony ganek z 30-centymetrowymi otworami w podłodze, które umożliwiały rażenie nieprzyjaciela atakującego podnóże baszty.

Wysoki dach namiotowy

Po uszkodzeniach z II Wojny Światowej basztę odremontowano do 1955 roku, w kształcie z roku 1556, znanym z rycin.

Obecna nazwa baszty została nadana po 1945 roku i odnosi się do św. Jacka Odrowąża, dzięki któremu w 1227 roku książę Świętopełk sprowadził do Gdańska zakon dominikanów.