Obecny kościół Świętej Trójcy stanął na miejscu dawnej kaplicy cmentarza parafialnego kościoła Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny. Owa stara nekropolia znajdowała się niegdyś poza miastem, na tzw. „Piekarskim Przedmieściu”. Z racji dynamicznego rozwoju Bytomia w XIX wieku i szybkiego wzrostu ludności (na początku stulecia liczba mieszkańców wynosiła zaledwie ok. 1700 obywateli, a w roku 1900 przekroczyła 51 000) Piekarskie Przedmieście zostało wchłonięte do miasta i zabudowane budynkami mieszkalnymi. W związku z tym wiele osób żyjących w bliskim sąsiedztwie cmentarza protestowało przeciwko jego dalszemu istnieniu. W połączeniu ze złym stanem kaplicy cmentarnej około 1864 roku, zaowocowało to podjęciem decyzji o przeniesieniu nekropolii na pola poza miasto w okolicach dzisiejszej ulicy Piekarskiej. O budowie nowego kościoła w tym miejscu postanowiono znacznie później, bo dopiero w 1873 roku. Na ten cel nałożono na mieszkańców Bytomia podatek kościelny w wysokości 25%, który składano w Śląskim Towarzystwie Kredytowym na koncie oprocentowanym na 3,5%. Początkowo nowy kościół planowano postawić na miejscu starej kaplicy Świętego Jacka w Rozbarku, ale gmina Rozbark nie wyraziła na to zgody. Rozważano także lokalizacje naprzeciw gimnazjum, lecz zrezygnowano z tego pomysłu, ponieważ koszty zakupu tego terenu były za wysokie, poza tym jego właściciel nie zamierzał oddać swojej działki na ten cel. W końcu zdecydowano się na wybudowanie kościoła na miejscu zamkniętego cmentarza na Piekarskim Przedmieściu. Niestety z powodu śmierci proboszcza Józefa Szafranka budowa opóźniła się o kilka lat. Około 2 października 1882 roku biskup wrocławski Robert Herzog udzielił pozwolenia na budowę nowej świątyni. Ostatecznie 21 maja 1883 roku wmurowano kamień węgielny, a nowy kościół ukończono w 1886 roku. 20 czerwca 1886 roku świątynia została konsekrowana przez biskupa-sufragana Hermanna Gleicha. W 1945 roku budynek uległ znacznemu zniszczeniu; następnie wstawiono nowe ołtarze boczne, nowe witraże, wzniesiono dwa portale, które z piaskowca szydłowieckiego wykonał Aleksander Bohurs. Rewitalizacja wnętrza zakończyła się w 1956 roku, pozostałe prace trwały do 1963 roku.

Duży, orientowany kościół wolno stojący, bazylikowy posiadający trzy nawy z nawą krzyżową. Nad zachodnią kruchtą wejściową znajduje się 60-metrowa wieża, a na kalenicy dachu zobaczyć można sygnaturkę. Wnętrza są otynkowane i nakryte sklepieniami krzyżowo żebrowymi. Z zewnątrz cała budowla jest murowana z cegły. W środku znajduje się jedna empora chóru muzycznego z organami. Cała budowla jest utrzymana w stylu neogotyckim. Przy kościele znajduje się zabytkowa plebania z 1880 roku.

Wewnątrz kościoła znajduje się tylko jedna pamiątka po dawnej kaplicy cmentarnej, jest to figura Świętego Józefa stworzona w XVII wieku. Reszta pochodzi z okresu budowy kościoła. Najbardziej interesujący jest ołtarz główny z rzeźbami wykonanymi przez Buhla z Wrocławia i obrazem Świętej Trójcy na tle miasta autorstwa Fahnrotha. Warto zwrócić także uwagę na polichromie ścian które zostały utworzone w latach 1922-1923. Prócz wcześniej wymienionych arcydzieł imponujące są także dekoracje rzeźbione w piaskowcu m.in. maswerki okien czy dekoracja zwieńczenia wieży. Organy zbudowała austriacka firma Rieger, posiadają 50 głosów. Całość wyposażenia w pełni odwzorowuje płomienisty gotyk.





Opis skopiowano z wikipedii.
fot. Lestat (Jan Mehlich), CC BY-SA 3.0 , via Wikimedia Commons