W maju 1946 w Koszalinie założono Wojskowy Klub Sportowy „Zawisza”, który pod koniec 1946 roku w ślad za Dowództwem Pomorskiego Okręgu Wojskowego został przeniesiony do Bydgoszczy. Klub aż do połowy lat 50. nie posiadał własnych obiektów sportowych i korzystał z infrastruktury innych klubów np. Polonii Bydgoszcz.

Inicjatorem powstania dużego stadionu, z którego mogliby korzystać bez ograniczeń zawodnicy ówczesnego OWKS Bydgoszcz byli dowódcy Okręgu Wojskowego II, gen. dyw. Bronisław Półturzycki i gen. dyw. Jan Rotkiewicz. W 1953 roku rozpoczęto pierwsze prace przy budowie boiska piłkarskiego, które przerwano z powodów administracyjnych i wznowiono w 1955 roku po uzyskaniu pozwolenia na budowę. Projektantem obiektu był inż. Jerzy Hoffman. Pracami objęto obszar teren o powierzchni 25 hektarów, pierwotnie porośnięty lasem. Większość prac była wykonywana przez żołnierzy służby zasadniczej i oficerów POW. Do usypania wałów pod trybuny wykorzystano ziemię z wykopów wznoszonego wówczas Osiedla Leśnego. Głównym organizatorem prac budowlanych był ppor. Stanisław Kisiel. Stadion zaprojektowano na 36 tys. miejsc siedzących, lecz razem z miejscami stojącymi na koronie wału pojemność stadionu wynosiła 50 tys. widzów. Od początku założono, że będzie to stadion piłkarsko-lekkoatletyczny. 23 i 24 czerwca 1956 roku na nowo powstałej bieżni rozegrano zawody lekkoatletyczne o drużynowe mistrzostwo Polski. Uroczyste otwarcie Stadionu Wojska Polskiego w Bydgoszczy miało miejsce 21 lipca 1957 roku[4]. Połączono je z V Letnią Spartakiadą POW i turniejem piłkarskim, w którym udział wzięły: Vorwärts Berlin, Wawel Kraków i Zawisza Bydgoszcz (nie dojechała Dukla Praga). W pierwszym meczu Vorwärts Berlin pokonał Wawel Kraków 3:0, a następnego dnia Zawisza Bydgoszcz pokonał drużynę z Berlina 2:1. Pierwszego gola dla Zawiszy na własnym stadionie strzelił Bronisław Waligóra[4].

18-20 lipca 1958 rozegrano na stadionie Mistrzostwa Polski Seniorów w Lekkoatletyce w pełnym programie (konkurencje jak w czasie mistrzostw Europy). Kompleks sportowy wzbogacano o nowe obiekty. W 1959 ukończono budowę hali bokserskiej, kortów tenisowych oraz hali sportowej, która służyła siatkarzom i koszykarzom. W 1961 zbudowano strzelnicę małokalibrową na 36 stanowisk, amfiteatr na 10 tys. osób oraz ukończono budowę trybun na łukach stadionu. W 1962 zbudowano pawilon klubowy z halami: gimnastyczną i do gier zespołowych, z siłownią, szatniami i pomieszczeniami administracyjnymi oraz kawiarnią. Całość wkomponowano w zieleń nadając kompleksowi sportowemu formę parku. Infrastruktura obejmowała również boiska treningowe, hotel, pawilony mieszkalne dla zawodników z l. 60. (tzw. olimpijki; rozebrane w 2021), 25-stanowiskową strzelnicę sportową na Jachcicach oraz przystań wodną na Wyspie Młyńskiej. Do niezrealizowanych inwestycji należały natomiast: basen pływacki, duża hala sportowa oraz kryte lodowisko[4].

Budowa kompleksu sportowego przyczyniła się do wzrostu poziomu sportowego w klubie. Ośrodek Zawiszy cieszył się dużą popularnością w kraju jako doskonałe miejsce do treningów dla sportowców różnych dyscyplin. W 1962 zlokalizowano w nim Ośrodek Przygotowań Olimpijskich. Sukcesy na olimpiadach i mistrzostwach świata odnosili lekkoatleci Zawiszy (Zdzisław Krzyszkowiak, Teresa Ciepły), bokserzy, strzelcy sportowi, gimnastycy. Drużyna piłkarska Zawiszy w 1961 awansowała do ekstraklasy piłki nożnej. W latach 60. na stadionie odbywało się szereg imprez międzynarodowych m.in. II Spartakiada Armii Zaprzyjaźnionych w lekkiej atletyce (21-22 września 1963), mecz reprezentacji olimpijskich Polski i Czechosłowacji (11 września 1963). W obecności 40 tys. widzów po golach Jerzego Musiałka i Włodzimierza Lubańskiego Polska zwyciężyła 2:0.

W 1968 roku zainstalowano oświetlenie i nagłośnienie stadionu. W 1971 oddano do użytku nową halę dla ciężarowców, krytą bieżnię lekkoatletyczną oraz internat na 150 miejsc. 3 września 1972 roku na stadionie odbyły się Centralne Dożynki z udziałem I sekretarza KC PZPR Edwarda Gierka, przewodniczącego Rady Państwa Henryka Jabłońskiego, prezesa Rady Ministrów Piotra Jaroszewicza, pierwszych sekretarzy KW PZPR z całego kraju, delegacji zagranicznych oraz 45 tys. widzów. W występach artystycznych uczestniczyło 29 zespołów tanecznych, kapele ludowe i recytatorzy. Po uroczystościach konieczna była całkowita wymiana murawy boiska, połączona z nawiezieniem ziemi. 15 października 1972 rozegrano na stadionie pierwszy mecz męskiej reprezentacji A Polska - Czechosłowacja (3:0 po golach Kazimierza Deyny (2) i Roberta Gadochy). W latach 70. na stadionie rozgrywano międzynarodowe mityngi oraz imprezy lekkoatletyczne: Grand Prix Brdy, Memoriał Janusza Kusocińskiego 1976, Puchar Europy w Wielobojach 1975, Mistrzostwa Europy Juniorów w Lekkoatletyce 1979. W kolejnych latach obiekt modernizowano. W 1975 zainstalowano tablicę świetlną, w latach 80. zbudowano kabiny dziennikarskie, a w 1996 dokonano generalnej modernizacji stadionu przed Mistrzostwami Świata Juniorów Młodszych w Lekkoatletyce 1999. W 2000 roku wymieniono drewniane ławki na plastikowe krzesełka, tablicę świetlną oraz zainstalowano nowe oświetlenie 1600 lux w postaci 4 słupów o wysokości 50 metrów, na których zainstalowano po 63 reflektory.

W 2002 roku Agencja Mienia Wojskowego przekazała stadion magistratowi Bydgoszczy, który odtąd stał się jego właścicielem. 25 czerwca 2003 Rada Miasta Bydgoszczy ustanowiła Zdzisława Krzyszkowiaka patronem stadionu oraz przekazała pieniądze na zadaszenie trybuny A. Generalnej przebudowy stadionu dokonano w latach 2007–2008 przed Mistrzostwami Świata Juniorów w Lekkoatletyce 2008. Wzniesiono wówczas żelbetowe wysokie trybuny, zadaszono trybunę B, zmodernizowano wyposażenie obiektu, zbudowano 4-kondygnacyjny budynek mieszczący centrum konferencyjne, centrum odnowy biologicznej, restaurację i Muzeum Sportu Bydgoskiego. Pojemność stadionu zmniejszyła się wówczas do 20,5 tys. widzów, w zamian znacznie polepszyła się widoczność z trybun. W 2008 z inicjatywy ówczesnego prezydenta miasta Bydgoszczy Konstantego Dombrowicza zmieniono nazwę stadionu na Bydgoski Stadion Miejski. Do starej nazwy powrócono w 2010 roku, po objęciu stanowiska prezydenta miasta przez Rafała Bruskiego. Przed Mistrzostwami Świata Juniorów w Lekkoatletyce 2016 wyremontowano stadion rozgrzewkowy oraz wymieniono tablicę świetlną na stadionie.





Opis skopiowano z wikipedii.