Świątynia jest przykładem dawnego wiejskiego budownictwa sakralnego w stylu śląsko-małopolskim i znajduje się na Szlaku Architektury Drewnianej województwa śląskiego na trasie głównej.

Kościół został wzniesiony z drewna modrzewiowego w miejscu poprzedniego kościoła, który spłonął w 1687 roku w wyniku uderzenia pioruna.
Duże zmiany we wnętrzu świątyni zaszły w XVIII wieku. Z tego okresu pochodzi ołtarz główny i ołtarze boczne, polichromia oraz figury ewangelistów.
W 1851 roku dobudowano wieżę.
Tryptyk ołtarzowy z 1470 roku znajdujący się na wyposażeniu kościoła, został w 1935 roku przeniesiony do Muzeum Narodowego w Krakowie. W kościele umieszczono w 1987 roku jego kopię.

Kościół składa się z małej, kwadratowej nawy, sześciobocznego prezbiterium i zakrystii.
Nad bocznym wejściem, we wnęce znajduje się obraz św. Barbary z charakterystycznymi atrybutami ikonograficznymi: wieżą w której była więziona przez ojca i mieczem którym została ścięta.
Do kościoła przylega stary cmentarz z XVIII wieku z belkowym ogrodzeniem z 1748 roku.
W pobliżu kościoła znajduje się kamienna figura przydrożna z 1846 roku.

Wnętrze świątyni pokrywa bogata polichromia z 1723 roku, utrzymana w żywych, pastelowych kolorach.

Wśród zabytków znajdujących się w kościele warto nadmienić także:
organy z 1895 r., ze Lwowa
chór muzyczny w obecnym kształcie od XIX w.
stacje drogi krzyżowej z XIX w.
kuty kociołek na wodę święconą (w sobotach przy zakrystii)
XVIII-wieczna duża kropielnica kamienna w kształcie wazonu (w kruchcie).





Opracowano na podstawie wikipedii.